Şu An Nasılsın? Ne Düşünüyor, Ne Hissediyorsun?

Fark ettim ki,insanlar genelde onları hiç önemsemediğimi veya en ufak hatalarında onlara orantısızca öfkelendiğimi ya da gelişigüzel hareketlerinden dolayı onları "güvenilmez" olarak sınıflandırdığımı sanıyorlar.Mesela biri benimle tartışarak beni çok öfkelendirebildiğini sanıyor.Bir başkası tamamen insanca bir davranış olduğunu varsaydığım "çıkarcılığı" nedeniyle ona bir daha asla güvenemeyeceğimi sanmakta.Bırakıyorum öyle şeyler düşünmeye devam etsinler.Ancak,biliyorum ki insan davranışları umulmadık şekillerde gelişebilen,önceden saptanamaz davranışlardır.En güvenilmez insan bile doğru yer ve doğru şartlarda beklenmedik bir sadakat gösterebilir...Demek ki ,hataları ,kusurları ,zayıflıkları bir insanı bütünüyle değersiz yapmaz.Öyleyse sıradan hatalar nedeniyle birilerine öfkelenmenin,bozulmanın da hiç anlamı yok demektir.Bırakalım hayat aksın.

atarsa 60 başka da yok

Yükseklerde uçuyorum yine. Işıklarım ve iniş takımlarım kapalı. Görünen bir ışık yok. Her şey ufak bir halüsinasyona bağlı.

rüyada duyulan müzik ve şarkılar baya güzel oluyor. kayda alınabilseler günlük hayatta iyi motivasyon sağlanırdı herhalde...tam bunu düşünürken, içimden bir ses çok şey istediğimi söyledi şu an.. ama cevap vermedim kendisine. çünkü ona fikrini sormadım. neyse aq gidip film açayım

27 yaşında ölen ünlüler var ya, 27 yaşımın bitmesine 2 ay kala bu psikolojiyi çözdüm. Aylar önce başladı etkisi, fakat anca ne olduğuna anlam verebiliyorum. Önceden ne var ki bu yaşta diyordum, çok saçma diyordum. Anlamıyordum. Fakat neden intihar ettiklerini kendim yaşadıkça kavradım.

Artık daha fazla sorumluluk almam gerektiğini hissediyorum, yapamadığım şeyler yüzünden geç kalmışlık hissi yaşıyorum ve bu yüzden panik oluyorum. Sırf bu hisler yüzünden, hayatım tepetaklak oldu, olumlu anlamda. Rotayı değiştirmem gerektiğini iliklerime kadar hissettim. Şey gibi düşünün, doktora gidiyorsunuz ve 1 senelik ömrünüzün kaldığını söylüyor. Ertelediğiniz her şeyi o 1 seneye sığdırmaya çalışırsınız demi? işte 27 yaş böyle bir eşiği ifade ediyor benim için. Olgunlaşma krizleri de başlıyor... Artık aynaya baktığım zaman, kimsenin fark etmediği küçük mimik kırışıklıklarımı görmeye başladım. Sağlığım için endişeleniyorum, sigarayı bırakmam gerektiğini hissediyorum.

Bu endişeler, panikler, düşünceler ve planlar... şahsım adına hepsi yeni deneyimler. Kendimi daha çok sorguluyorum ve kendimi daha iyi tanımaya çalışıyorum. Hayatımda ilk kez, başkasının fikrini önemsemeden kendi doğrularıma göre kararlar almaya başladım. Önceden de yapardım bunu, ama yanlış mı yapıyorum hissi hiç geçmezdi. Artık bu his kayboldu. Yanlış bile yapsam, kararımın sorumluluğunu almaktan korkmuyorum.

Bu 27 yaş krizi bazen canıma okudu, sebepsiz yere salak gibi ağladığım zamanlar oldu. Aynaya gözlerimin içine baktığımda, tanımadığım birine bakıyormuş gibi hissettim bazen. Ruhumun sanki sürekli birbirine yaklaşan iki duvar arasında ezileceğini hissettim. Ya batarım ya çıkarım dediğim bir döneme denk geldi bu kriz, ve bu yaş bana çok şey öğrettiği gibi, yukarı çıkmama vesile oldu.

En değerlisi, harekete geçmemi tetikledi. 30larıma hazırlık yapıyorum bugünlerde, mutlulukla.

Sürekli uyuyabilecek haldeyim. Ama çalışmam gerek. Bu uykuyu atmalıyım üstümden

Yorgunum. Yorgun yatıyorum, yorgun kalkıyorum, sonra uyumam gerektiği için yorgun bir şekilde yatıp yine uyanmam gerektiği için yorgun bir şekilde kalkıyorum. Son zamanlar hep telaş içinde, koşuşturmalı. Pekii... Sanki ne yapıyorum allah aşkına! Her gün okulda 7 saat gömüyorum ve bunu verimli bir şekilde geçirebilecek yönde dönüştüremiyorum. Sınıfımda sürekli makyaj malzemesi konuşan ve gıybet yapan bir kızlar topluluğu var. Umrumda değiller ama o kadar mesut ve heyecanlılar ki insanın dikkatini dağıtacak ölçüde aktifler sürekli. Öte yandan, hayatımın çok güzel bir tarafı da var. Böylece, tüm o gereksizlikleri üzerimden sıyırıp atma isteğini daha yoğun duyuyorum, da yapamıyorum. Saçma sapan durumların büyüklüğü karşısında daha büyük anti-tezler oluşturuyorum kafamın içinde ve kendimi o yönde hareket etmeye itecek hareket motorunu ateşliyorum, ama saçmalıklar arasında sıkışmaktan buna enerji bulamıyorum. Yine de daha yapıcıyım kendim için, lakin yeterince değil.

Sadeleşmek istiyorum. Biraz çay, biraz müzik, biraz sohbet. Sakin bir kavrayış ve daha kontrollü bilgi istiyorum; bir araç olarak değil, olduğu gibi edinmek onu. Artık zihnime çöp doldurulsun istemiyorum, buna bilinçli ya da bilinçsizce daha çok direnç gösteriyorum. Beynim mıncıklanmasın istiyorum artık. Ne yazık ki bulunmak istediğim yer, bulunduğumun içinde daracık bir alan kaplıyor. Sorun eksiklikler değil, hep dediğim gibi. Sorun fazlalıklar. Bunca fazlalık hayatıma ne ara yerleştirildi?

Her an düşebilirmişim gibi, kıyıdan kıyıdan yürüyorum. Henüz dengemi kaybetmedim ve hatta bazı hırslarıma tutunuyorum. Ama düşmek çok kolay.

arkadaşlar bu siteye yaklaşık 10 yıl önce üyeydim. o zamanlarda sitenin kraloyun tarzında küçük oyunlar bölümü var mıydı ben mi yanlış hatırlıyorum? 1-2 yıl önce uğradım siteye, aradım bulamadım. acaba hiç mi yoktu, yoksa kaldırıldı mı bir türlü çözemiyorum. olay kafamda hugo'da küfreden çocuk olayına döndü bilen varsa lütfen cevap bekliyorum.

evet barbie giydirme oyunu falan vardı bi ara forumda. en sevdiğimiz oyundu

İyilik ne kadar güzel bir şey. "Seni iyi ki tanımışım" cümlesini duymak ne kadar güzel bir şey.

O kadar yorgunluğu yaptığın küçücük bir iyilik alıp götürür mü hiç? Küçücük...

Nasıl olurda küçücük şeylerden mutlu olabilen insanlar olabilir?

Çok huzurlu hissediyorum kendimi. Hiç bu kadar hoş olmamıștım mesela. Ve fark edememiştim aslında unutamadığımız için kendimize kızdığımız sevgilerin bizi kötü sevgilerden koruduğunu. Hayat son zamanlarda çok farklı geliyor bana. Ölecekmişte herşeyin yeni farkına varmış gibi değil de, uykudan uyandığı halde ayılamayıp yeni yeni ayılıyormuș gibi. İnsan o sersemlik halinden çıkınca zihnini berraklasmıș gibi hisseder ya hani.

Ve çocuklar, kesinlikle çok tatlılar. Ne zaman eve dönüşüm okul çıkışına denk gelse ve anneleri ile çocuklarını görsem içim yanıyor. Bu çok kıymetli birşey. Demeyin istemiyorum diye. Çok isterdim kendi evladımı öpmek. By duyguyu hafife alana pek itimat edemem şu saatten sonra.

- Dünya iğrenç bir yer değil, karşı gelmeyin. Herşey hazır, sallamayı bırakırsanız yol alacaksınız.

Zor oldu ama başardık gnoxis, kim gücümüzü yargılayabilir?

Gerçekten benim dışımda insanların kendi hayatları olduğunu anlamam için düşünmem gerekiyor . Buda hayret verici ve çok garip geliyor.

garip. bazen eşitlik ilkemi fazla abarttığımı düşünüyor, garip hissediyorum.

İçinizde tuz lambası kullanan, hakkında geniş bilgiye sahip olan birileri var mı acaba?

Hastalandım ve bunu bahane ederek 1 hafta evden çalıştım. Bu dönemde sadece bedenimi değil, ruhumu da iyileştirdim sanırım... Hayatımdan uzaklaştırmam gerekenleri uzaklaştırdım. Evimi temizledim, huzurla doldum. Ve şimdi, hazırım. Pırıl pırıl bahar dolu günlere hazırım

gittiğim hiç bir yeri ve gittiğim hiç bir şehri, kimseye söylememe kararı aldım. Daha fazla ulaşılamaz olmayı umuyor ve yeni yerimde kendime mutluluklar diliyorum. İkinci bir şansmış gibi..

yüksek doz anathema,.

Daldım yine boşluğa, tütürürken maziye bakıyorum...

Sinirimin başıma bela açacağı belliydi. Ay başında yine foruma yazmıştım bu aralar cinayet işleme potansiyelim var diye. Dün mekanı yerle bir ettim, ortak iş yaptığımız adamla birbirimize girdik. Üstüne gelen sanatçılarla da kavga ettim ve 1.5 aylık başlangıçtan sonra kafe işi an itibariyle biter. Bu karambolde bir de üstüne boynumu sakatladım harika oldu. Hareket edemiyorum resmen.

frp time

Son zamanlarda rujumu yemeye başladım resmen. Bunu bir mesaj olarak algılarsam beni mutlu edecek olayların vuku bulması gerekiyor. Şu lanet retronun son gününde güzel enerjilere açık olduğum evrene doğru duyrulur whs

Sıkıldım ya hayatım yabací dizilerin aksine filler olan bir kac bolum olmak yerine filler olmayan bir kac bolum seklinde devam ediyor ah artik bir seyler degissin falan modunda degilim fakat artik bu hatalari yapmak istemiyorum diyorum ve kendimi biliyorum ki en kotu ihtimalde bu rahatsizlik hissi bana bir kac sey yaptirir omrumun geri kalani belki de bir kac omur daha , bir korkak ve tembel olarak yasamayi kabullenmeme ozelligim davranissal olarak cok belli olmasada ufak tefek gelismelerle devam ediyor ya iste bazi seyleri duzene sokmama yardim eder diye masturbasyonu biraktim 120 gun falan oldu oyle ama bir sey degismedi baksírímın icine giden elim zihnimin icine girdi mental masturbasyonlarim artti kac kere kahraman kac kere bad ass oldum bilmiyorum , son bir kac haftadir yibe asagilardayim ama sanirsam mental masturbasyonu da birakip susmayi bir ogrenirsem kendim icin bir seyleri kolaylistiracagim burayida birakamadim la galiba neyse bakalim kac gun gozum ve ellerim bu siyah rahatlikta kendini tatmin etmeye calismayacak.

Gunaydin , tunaydin ve hojnutluklu geceler

Ne hoş muhabbetler yapmışız forumda, şöyle biraz geriye gidesim geldi de...

Eski yorumlarım falan tuhaf hissettirdi kendimi. O zamandan bu yana bir çok şey değişti hayatımda. Çok sevdiğim bir abimi kaybettim mesela, ardından arkadaşımı ve ardından çok saygı duyduğum dayımı.

Ölümü daha çok merak etmeme neden oldular, ölümle beraber rüyalarım araştırmalar yapmama sebep oldu. Her türlü kaynağa baktım ama kimse bilmiyor ölümü, ölenlerden başka...

Daha bir içime çekildim sanki ne bileyim daha bir hassas. Son zamanlarda ne ben anlatabiliyorum kendimi nede kendim anlayabiliyorum. O kadar küçügüz ki kendi evrenimizde, bir kum tanesine dahi benzetemiyorum kendimizi. Kendi evrenimizin devasa büyüklüğünü anlatmama gerek yok. kaldı ki diğer evrenleri de içinde barındıran başka bir şey var. Bu kadar küçükken insan nasıl olur da kendini Tanrı sanabilir? Bu çok aptalca değil mi?

Bir gün tüm sevgilerin, isteklerin, hayallerin, tüm bu koşturmanın toprak altında son bulacak olması garip hissettiriyor. Biliyorum ki daha çok kişi kaybedeceğim hatta bana daha yakın olanları. Bu bir gün olacak muhakkak...

Herşeyi bir kenara bıraktım hayatım da, bana engel olan herkesi de. Zira kimseye ihtiyaç duymadığımı fark ettim.

Boş yere gülmekte anlamsız gelmeye başladı.

Şu facebook emojilerine sinir oluyorum, hiç o an ki duygumu yansıtmadığı gibi otomatik olarak garip suratlara çeviriyor bir de D:

Yorgunum yorgunum yorgun.