Şu An Nasılsın? Ne Düşünüyor, Ne Hissediyorsun?

Eskiden çöplük gibi tüm alkolleri kaldıran ve beni üzmeyen midemi özlediğimi düşünüyorum. Midem pelinsu midesine dönmeye başladı, sarhoş olamıyorum şarkısı benden tüm foruma gelmeli

Al benden de o kadar. Midem dandini. Kahveyi bile biraz sert kaçırayım tüm gün mide spazmı geçiriyorum. Hor kullandık bedenimizi, orası kesin. Yine olsa, yine yapardık ama. Eminim

Az kaldı gidiyorum buralardan .

hiçbir şey eskisi gibi değil, olmamalı da.

Son günlerin acısını çıkaran bir uyku günüydü bugün. İnsan kaç saat uyuyabilir? Rekor kırdım sanırım. 16 saat... Canım çıkmak istemedi yataktan. Hiçbir şey yapasım gelmedi. Son günlerde zorunda olduğum için yaptığım her şeyin öcünü alır gibiydi bugün. Yeni bir dönem başlıyor. Mucizeler bir günde gerçekleşmiyor, gerçekleşmeleri için ciddi çabalar sarf etmek gerekiyor. Zorunda olduğu için bir şeyler yapmak zorunda kalıyor insan. Kalıplar, kutular, çabalar, kırıklar, hatalar, tartışmalar, ölümler, yaşamlar, arzular, hayaller ve en önemlisi istikrar. İstikrarlı bir şekilde tırmalayıp duruyorum dünyayı. Sonucunda ulaşmak istediğim yerler var. Tırmalamak ya da tırmanmakla ulaşılacak yerler değil aslında. Sadece belirli bir hizada durmaya çalışıyorum. Yaşamaya devam edebilmek için. Yaşam üzerimize esen rüzgar gibi. Zaman zaman tatlı bir melteme dönüşüyor (Sahi uzun zamandır hissetmedim ben bu meltem halini?) zaman zaman da sertçe vuruyor yüzümüze kendisini. Ölmek için yaşadığımızın bilincinde, hayallerimin bir gün gerçekleşmesini umarak, aynı hizada durabilmek adına tırmalayıp duruyorum dünyayı. Sadece tırmalıyorum. Kendini bana açıp, beni yaşamın içine alması için değil; zaten yaşamın ucundayım ve tam ortasındayım. Aynı hizada durmazsam her şey tepetaklak gideceği için ve tekrar aynı hizaya çıkamayacağımdan korktuğum için, tırmalayıp duruyorum dünyayı.

...sildim.

Hoşgeldin Sonbahar, Eylül, yağmurlar, ruhumdaki 'sonunda tekrar yaşadığımı hissediyorum' hissi.

Sonbahara ait en ufak kırıntıda içim şevkle doluyor. Hüzün bile duysam hissetmeyi tercih ederim. Bu ne ya. Yazın suniliğinden bıktım.

Kısa zamanda bi şeylerle meşgul olmam gerek bi de. Bunaldım artık. Gerçi beklentimin misliyle meşgul olmama ramak kalmış da olabilir... Bakalım. İzleyelim. Görelim. Hep napıyoruz ki zaten.

Hep bekliyoruz.

Her dakika her saniye ölüyor insan yada insanın bir tarafı diyeyim , önümüzden arkamıza akan bu nehire parçalarımız da yavaş yavaş karışıyor.

Doğuyor ve ailemizin konuştuğu dili öğreniyoruz , bir dile doğmakda bin dile ölmek aslında fakat bu kötü bir şey değil en azından hayattan ne istediğini biliyorsan çünkü o zaman istediğin şekle bürünmek için zamanla pazarlık yapabiliyorsun.

Eninden dökülenlere izin veriirken boyuna inceltirsen kendini kılıç olursun.

Zaman götürdüğü gibi getiriyor da fakat doğum sancılı bir süreç , gerçekliğimin kolay değişmesine izin veriyor ve bu sancılı sürece yeterince önem vermiyorum daha doğrusu kaçıyorum.

Öyle yada böyle zaman götürüyor parçalarını birer birer, güzel haber karşılığında bir şey alabileceğimiz.

Şimdi 5 yıllık istanbul macerasına son noktayı koyma zamanı. Bir daha istanbula ancak mecbur kalırsam gelirim. Bugün bir çok eşyamı bedavaya hibe ederken aslında rahatlamış hissetmek ilginçti. Evimi de geride bırakıyorum ki hani tapulu mülküm ama ne bileyim sanki herşeyi geride bırakmak insana iyi geliyor. Yazın evimi de su basmıştı tadilat falan derken maddi zarar boyutum korkunç miktarda. Eşya zararım 20 bin tl yi bulur ev fiyatından zararım krizle birlikte 20 bin dolar hani tl de değil . Baya sağlam girdi yani de ama hiç acıtmadı. Ben mi arsız oldum anlamadımki. Herşeyi geride bırakıp giderken insan bi rahatlıyor. Tüm eve alınan o ıvır zıvırlar eşyalar şunlar bunlar. Önemli görünen saklanan bir çok şey gidince aslında insan özgürleşiyor.Bundan sonra minimalist tarzı benimseyeceğim eve eşya doldurmayacağım desem de inanmayın bu arada çünkü malum evliyim . Asla oturmayacağım bi yemek masası takımı için, hiç umurumda olmayacak bi perde için bi dünya para vermeye devam ediyorum . Kapitalist dünya da böyle böyle ayakta duruyor işte. Japonyada enflasyon yoksa tüketim durmuşsa tek suçlusu kadınlar

"Yine çok gerginim. Elimde olmayan nedenler, elimde olan gerçeklerle bir türlü örtüşmezken, hep birbirinden farklı olduğunu tasavvur ettiğim ancak beni hep aynı döngüye iten skeçler gereği, adeta bir hamster gibi dönüp duruyorum bu tekerleğin içinde. Ben döndürdükçe daha hızlı dönüyor mu dünya? Orasını bilemem ama olaylar ve sonuçlar gibi hızlı değişkenler arasında nabzımın oldukça yükseldiği bir gerçek."

- tanıdığım en harika yazar yine hislerimi anlatan bir satır karalamış.

madem destek çıkmayacaktınız neden en başında bu yola girmemi sağladınız...

madem destek çıkmayacaktınız neden en başında bu yola girmemi sağladınız...

Birilerinin hayatında kendi hayatını görmek bir nebzede olsa yalnız hissettirmiyormuș bak şimdi bunu yaşadım.

Ben nasıl hayatta kalacağım? Yaşamak istiyorum çünkü.

Ben nasıl hayatta kalacağım? Yaşamak istiyorum çünkü.

Burada hayatta kalırsın ama hiç kimseyi yaşatmazlar.

Burada hayatta kalırsın ama hiç kimseyi yaşatmazlar.

Hayatta kalma ya da kalamama endişesinden öte aslında soruyu tam anlamıyla sordum kendi kendime. Nasıl kalacağım bu hayatta? Nasıl bi şey olacak acaba? Aklım hayalim almıyor ciddi ciddi. Ölmek de kolay değil. Yani bazen çok kolay ama itaatkâr olmadığı gerçeği yoğun. Yoğun ama kuş gibi hafifçe tünüyor. Çok tutarsan orada ağırlaşıyor da ağırlaşıyor. Ölüm var ya, beton gibi beton! Hemen dibinde. Çok hantal ama. Çatlaklara sızıp dursam da yaşamak istiyorum ben. Ben ana fikri yitirdim tabi yine. Boşverin. Zamanın ilerisinde bir ben düşündüğümde iki ayrı uç görmenin önüne geçemiyorum. Yanıtı bazen merakla bekliyorum. Motivasyon duygum çok dürtüsel seyrediyormuş gibi hissediyorum bazen ama bu bedenin, bu canın önceliklerine ait dürtülerle de hareket etmiyorum. Düşüncelerin beni götürdüğü yere gidiyorum. Tutarlı sistemler kura kura hem de. Skitr lan oradan! Aklın dürtüleri mi olurmuş? En saçma oksimoron örneği olabilir bu tamlama. Napalım... Ben bu duruma daha güzel bi tanım getirene kadar biraz içimizi gıdıklayacağım şu söylemle. Neyse ki absürtlüğe alışkınız. Yuuuh! Konuşacağım varmış yine witch, dokundun döküldüm galiba.

Konuş diye dokundum zaten. Çaresizce saçmalamayışlarında kendimden izler buluyorum çünkü.

Hoşuma gidiyor varoluşu sorgulayıp kendini yerden yere vuran ahmaklar görmek, yalnız hissetmiyorum böylece.

Ölememek, yaşayamamak, gidememek, kalamamak. Tüm bunların arasında caydırıcı tek bir unsur var. Umut. Kafana sıkmadığın her saniye, bir şeylerden hâlâ umudun olduğu anlamına gelir./miş... Herkes böyle söylüyor.

Ama ben bu 'Umut' denen zımbırtıyı kemoterapiye benzetiyorum. Asla kanseri tam anlamıyla yok etmiyor, hayatta kalma süreni uzatıyor ama ölmekten de beter ediyor.

Ben daha çok; "ölsem ne olacaaaak, yaşasam ne olacaaak" diyip bir sigara daha yakmayı tercih ediyorum bugünlerde. Bu umursamazlık hali dışarıdan sevimli gözükebilir ama aslında bence en tehlikelisi. Ölüm, dirim, kendim. Kendim kendimin umrunda değilim.

Intihar romantik bir eylem olabilir ama, romantik bir şey yapmak için bir kalbin olması gerek. O yok bende. Bundan sıkmıyorum kafama herhalde. (Yani) , ( Galiba.)

Kalbim yoksa nerem acıyor Ateş düşmüş gibi diye düşündüm şimdi. Boşver uyuyalım.

elektronik müzik olmadan olmuyor. iyi ki varsın!

Çoktandır psikolojik durumumu kendi kendime gözden geçirmiyordum, az önce farkettim ki borderline çizgisine gelmişim hatta orda baya bi kalmışım ben. Kendi kendime teşhis koymaktan hoşlanmasam da, belirtiler neredeyse denk. Bir bu eksikti zaten bu en korktuğumdu. Bundan sonra bi katatonik şizofreni patlatırız haydi kızlar halaya sonra. Ah be ! Ben hiç iyileşemeyecek miyim. Psikoloji hakikaten domino taşı gibi. Biri devrilince hepsi devriliyor, birbirlerini tetikliyor hastalıklar ve birini yendin diye sevinirken aslında onu yenmiş değil diğerine tırmanmak için basamak yapmış oluyorsun. Hadi bakalım.

Aman yaaa. Benim ense köküme doğru kafam yanıyor valla. Karıncalaaaar. Kalbim sıkışmakla meşgul. Açtım şimdi biraz. Romantik yaklaşasım yok ama duruma şu an. Amaaan yaaaaaaa. Küfretmek istediğimde veya öfkeli olduğumda kendi kendime şarkı söylüyorum en içimden gelen şekilde. Hem sevimli hem sevimsiz laflar ediveriyorum. O enerjiyi öyle yiyorum. Mis gibi yöntem, öneririm. Çok önemli bi canlı değilim. Bence önemliyim ama işte bence bi tek bana. Nesnellikten bi yastık olsa da şöyle yaslanıp, sarılıp uyusam, huzura ersem. Biraz net cevap istiyorum lan! Çok verseler almam zaten. Biraz ama en azından.

Hintli bir arkadaşım oldu, bunu hayatım boyunca hep istemiștim. Ve bu isteğimde ne kadar haklı olduğumu gördüm. O kadar farklı bir enerjisi ve düşünceleri var ki, onu tanımak inanılmaz. Çok iyi anlaştık.

Ne bileyim mutluyum ya

Ay a inemediler herhalde. Üzüldüm.

Ay a inemediler herhalde. Üzüldüm.

bizde böyle bir gündem olduğunu hayal edemiyor insan. edebilen varsa da etmesin zaten. gerçekçi olsunlar. ne öyle ay'a gitmeler filan...

Dün Barış özcan denen arkadaş da youtube kanalında canlı yayınladı hintlilerin kısa süren uzay macerasını. Amma ve lakin o sırada sohbet de canlıydı ve yapılan yorumlar Türklüğümden şüphe duymama ve Türk gençliğinin ne boyutlara geldiğini gösterdi bana.Böyle bir yüce Cumhuriyeti kuran Atamızın tüm ümidim gençliktedir sözü sanırım sadece Biz Türklere atıfda bulunulmamış bulunulsa bu kadar edepsiz yorumlar atılmazdı zaten. Neyse..

Sıkıntıdan kendimi kesicem