Şu An Nasılsın? Ne Düşünüyor, Ne Hissediyorsun?

içimde olan bu karanlık aşkını söküp atamam. ben olmam o zaman.. benim elimde olmayan bir şey bu seçim değil. ateşten etten kemikten tüm diğerleri sadece sizi görmezden gelebilirim.. en azından ruhum sizle değil tamamen. en azından durdurabiliyorum bana gelişinizi

içimde olan bu karanlık aşkını söküp atamam. ben olmam o zaman.. benim elimde olmayan bir şey bu seçim değil. ateşten etten kemikten tüm diğerleri sadece sizi görmezden gelebilirim.. en azından ruhum sizle değil tamamen. en azından durdurabiliyorum bana gelişinizi

Karanlığın üzerine doğru gidiyor iki adım,

Sadece bir şeyleri anlaman için iki satır,

Bütün kozlar ortaya sürüldüğün de,

İki değişmeyen etken tanımlanır...

Ben kimsenin ilacı değilim ne tedavi edebilirim nede buna gücüm yeter anlayın artık şunu .

Ben kimsenin ilacı değilim ne tedavi edebilirim nede buna gücüm yeter anlayın artık şunu .

İlaç olmadığını biliyoruz, sen iyi bir dostsun. Ama bazı şeylerin zamanı vardır

onu genel yazdım dostum senle alakalı değil sadece insanlar bunu bana hep yapıyor keşke sadece sen olsan

onu genel yazdım dostum senle alakalı değil sadece insanlar bunu bana hep yapıyor keşke sadece sen olsan

Rahatla birazcık kötü haberlerim var biraz daha sakinleşiyim hemen döneceğim sana

İşte bu yüzden ben reçeteyle verilen ilaçlarımı içtim. Hala da içesim var da neyse dursun kenarda. Kıyıda duruyor zihnim. Derine atlamak için sabırsızlanıyor.

sadece kendimi düşünüyorum tabiki iyyim süperim

2023 yılından zaman makinesi ile apocalypse(kendim) geri gelip benim karşıma çıkıyor. Şimdiki Ben ile Gelecekteki ben buluşuyor. Ama bu buluşmanın 'hatırası' zaten onun hafızasında var çünkü o 10 sene sonradan gelmiş.

Yani şimdiki ben, bu buluşma anından sonrasında neler olacağını ve 10 sene sonra zaman makinesi icat edileceğini, geri dönüp kendim ile buluşacağımı biliyorum artık. Peki 10 sene sonra bu buluşmayı yapmazsam ve geri dönmezsem ne olur ve ayrıca ne gerek var böyle bir soruya ve cevaba..

(evet Back to the future izledim)

Salı olsa da izin kullansam...

karşı dairemizde kangal köpeği besleyen üniversiteliyi düşünüyorum. onun boynunu vücudundan koparmak nasıl olurdu bunu hissedebiliyorum. kangal beslediği yetmiyor bir de sabah akşam davul çalıyor. o davulu kafasında parçalamak istiyorum. köpeğin havlaması bir yandan sen ve evde çalmaya çalıştığın davulların zurnan her bi şeyin. altta ağlayan velet. kendi kendine şarkı söylüyor bağırarak susturan da yok. gece gündüz tepemde zıplayan kilo vermeye çalışan kız. seni de unutmadım. ya ayda bir nişan atıp sürekli söz, nişan yapan güzel kardeşim sana ne demeli. lan siz nasıl manyaklarsınız

Sporda ne de güzel yoruldum. Kolumu kaldırmak zor geliyor şimdi. Mutluluk hormonu üretimleri ikinci emre kadar durduruldu sanırım. Herşeyin ilacı iğnesi var. Şöyle iğnesini alıp vuralım endorfinin dopaminin, ortaya karışık bir şeyler yapalım. Olmuyor böyle gitmiyor çünkü hayat. Üstteki üye tüfek ödünç istermisin en azından kangala çare olur . Tabi o uyarıdan sonra belki çocuk da davul çalmayı bırakır sıra bana mı geliyor deyip. Nasip kısmet bu işler hep

kangal değil de sahibini vurmayı düşünebilirim evet. çocuktan bin kat daha sempatik olduğu kesin. balkonda bakışıp duruyoruz zaten

heheyyyyyy piyano çalıyorum şuanki hissim mutluluğun sınırlarını zorluyorrrrrr :dance2:

hayatım boyunca hep insanların değer verme özürlü olduğunu düşündüm, kendimi kandırarak. o kadar kişinin acılarına basarak umursamadan yaşıyorsam, bir de iz bırakıyorsam ve o kadar yaptıklarıma rağmen hala gülümsemem için uğraşıyorlarsa tüküreyim kafamda yarattığın sanrılara.

kimseyi hiçbir şeyden korumuyorsun. sadece kafana göre yaşıyorsun. özürlü olan benim affedin..

Gece 4 gibi telefonumu göle düşürdüm ve saniyesinde arkasından göle atlayıp telefonumu çıkardım fakat telefon pert. Değiştirmek istiyordum zaten iyi oldu:D

Doğrusunu söylemek gerekirse hiçbir şey hissetmiyorum artık. Her şey o kadar sarpa sardı ki... Artık bir şeyler düzelse bile nasıl düzelecek tahmin bile edemiyorum. Çok istiyorum bir şeyleri geçmişimde bırakmayı, bir daha ardıma bakmadan karşıma çıkacak olan insana bir şans vermeyi ancak yapamıyorum. Olmuyor. Ne kadar denemeye çalışsam da bunu başaramıyorum. Tek bildiğim bir şey var ki bize bu büyüyü yapanı değil bu dünyada, öteki dünyada bile affetmeyeceğimdir! O kadar çok canım yandı ki, belki de açık açık bu konuda içimi dökebileceğim tek yer burası. Hiçbir zaman bizi ayıran bu insanla karşı karşıya gelmek istemiyorum! Aradan 1,5 sene geçti ve her şey o kadar dün gibi ki, seven iki insanı ayırmanın bedeli çok ağır olacaktır bir tek buna inanıyorum!

O yüzden bu sitede büyüye merak saranlara da söyleyeceğim tek şey, seven iki insanı birbirinden ayırmak için bir şeyler yapacaksanız ne olur elinizi vicdanınıza koyun! Şu gün bile gözerimden yaş akıyor ve canım hâlâ yanıyor...

Bazen çok depresif oluyorum, öyle böyle değil. Tam o moda girerken tam o moddan alıntılar yapacakken, kendime hop orda dur dedim, oh kurtuldum

çok sevdiğim kardeşime gıcık olmaya başladım. kapıdan kafasını uzatıp 'ablaağ ilk cevap lahiyasını vermeyince noluyo biliyo musuğn' diye bağırmasına gıcık oldum mesela. dünkü b.k bana ders vermeye kalkıyor. tribünlere oynuyor

her ne haltsa işte

-anaa saçmalamışım - karıştırdım

yağmur ne güzel bir şeymiş be

şaşırmaz deli gibi ezberliyor hepsini yuttu kitapları. kesin kazanacak bu dert oldu bana

senin mesajı başkası yazmış gibi algıladım ben

kafa gitti benim gitti valla... cahiliyye dönemini araştırayım derken beyni parçalamışım ben

Çok yorgunum

yarın yanımda olacak, heyecanlıyım.