Şu An Nasılsın? Ne Düşünüyor, Ne Hissediyorsun?

Uyanmayı bekleyen bir tanrı gibi hissediyorum. Rüyamda adıma tapıldığını görüyorum.

http://i.imgur.com/p0hK44b.jpg

Witch of Rain Gif ine karşılık.. LANA DEL REY

Gece gündüz midem bulanıyor ve nefesim daralıyor ama artık alıştım.

Şu joker karakterini gördükçe aklıma 27 yaş laneti geliyor. Gerçi o 28 de ölmüştü ama neyse. Gerçi hamdolsun biz fakir ve ünsüz olduğumuzdan 100 yaşımızı bile görürürüz sanırım. İşin sinir bozucu yanı bu adam bu kısa yaşamında oldukça ses getiren rollerde yer almıştı. Tadında bırakmış hayatı. Veni vidi vici deyip bastı gitti öteki tarafa.

Sabah sabah düşündüğüm şey şu ki, tarz yapmak isteseydim bana değişik bir saç yap deseydim eminim sıradan bişiy olurdu ben demeden kuaför kafasına göre saçlarımn uçlarına gri de attı ve aslında çok istediğim ama asla olmayacağına inandığım model oldu heh neden şimdi bunu düşünüyorsun diyeceksiniz çünkü gündüz gözüyle saçlarımın rengini net anlayabildim evet bundan mütevellit pek bi sevindrik oldum eh sabah aldığım yorumlar da iyi olunca değmeyin keyfimee simdi bu saçıma uygun makyaj da pek bi gider

Sevgililik müessesesine alışamadım, nasıl kıvırsam diye düşünüyorum -_-

gelen gecene tinerci gibi bakıyorum kesın dayak yıcem:devil:

hocaların önemli görüp sınavda sorduklarıyla ,benim önemli görüp çalıştığım yerler neden hiç kesişmez?neden...

Cıvık mok gibi hissediyorum kendimi. Yağmurda eriyip gidenlerinden bi de deli gibi uykuyu düsünüyorum. Aksam olsa da tv karsisinda horuldasam mokgibihoruldamak

Zamanında kodladığım loggeri rusçaya çevirmişler

Duygulandım lan

arkadaşım hala uyanmadı kaç saat oldu ölmüş müdür acaba??

bir kaç gündür ben niye şiir yazmıyorum eskiden ne güzel yazardım diye dûşündüm de ilham yok he diyincede yazılmiyor ortaya ne gibi bir facia çıkacak bakalım

bir insan hep mi yanlış seçim yapar...arkadaş seçimim bile facia..

peaky blınders 3.sezon baslasın artık kendımı keserım bak

[h=1]Walking In My Shoes[/h]

Bad Trip Hard , Good Trip Hard , Everthing . Nobody ...

Tanrıların kulağına gidecek denli kuvvetli bir acı çığlığı atasım var.

çekirdek çitlerken kendimi papağan gibi hissediyorum

Öfkeliyim ve sadece kendi kendimi yiyorum. Dışarıdan çok az bu belli oluyormuş, sadece bir ara aşırı sessizleştiğim için beni etkisiz eleman olarak görüyorlarmış. Peki neden öfkeliyim? Neden sürekli geride kalması gereken acılar beni her gün sarsıyor ve gün geçtikçe bu acıların dinmesi gerekirken gözlerimi kapatır kapatmaz birden bütün vücudumu sarıyor? Bu tarifi imkansız bir acı, birine nefret duydukça insanın bedenine işliyor ve en sonunda bütün sinir sistemin bu acıyla yaşıyor. İşin doğrusu, ben insanlara acı verdikçe ve onları derinden hançerledikçe rahatladığımı hissediyorum. Genellikle adil bir karakter olmak istediğim için birinin bana saldırdıktan sonra onlara saldırmak istiyorum, bu sefer içimde var olan öfke dışarı çıkmayıp o an sadece bana zarar vermeye devam ediyor. Yapmak istediklerim, haddini bildirmek istediklerim... Sadece öfkesi o an bana saplanıp duruyor, öyle de devam ediyor. Affetsem dahi gitmiyor o orada kalıyor.

Kimse bana yardım etmez. Yardım etmek isteyenler beni anlayamaz, "Niye takılıyorsun ki ya bu kadar?" der geçer. Benim dinmeyen bir öfkem var ancak insanları affedeli bayağı oldu. Bilinmedik bir acı bu, kaynağı olmayan bir öfke bu. Benim gerçekten halimden anlayanlar ise benle uğraşmak istemeyip beni kendi halime bırakıyor. Çünkü sıkıcı bir insan olduğumu düşünüyor olmalılar, bir takım problemleri kendim çözmek yerine sürekli bir kişiye sorduğum için onların benden bıkması oldukça olağan.

Garip bir ikilemin içerisindeyim. Bir yandan "Sonsuza kadar yalnız" kalabileceğime inanıyor, insanlara ihtiyaç duymadığımı görüyor ve sadece kendi çareme bakmam gerektiğini anlıyorum çünkü insanlarla bir araya kaldığım zaman insanların pek çoğu bana oldukça yapay ve sinir bozucu geliyor. Elbette insanları küçümsemiyorum, bende bu ırkın bir parçasıyım ve ergenliğe yeni giren kızlar gibi "Hepiniz aynısınız!" diyerek kaçmak istemiyorum ancak pek çok insanla anlaşsam dahi kabak tadı verdiklerini görüyorum. Aslında, hayat içerisinde her şey bana tatsız geliyor. Bir yere çekilmek, bütün gün kendimle baş başa kalmak ve hiçbir şey yapmadan öylece aptal gibi kalmak istiyorum. Biliyorum ki Emre aptalın bayrak taşıyanı, geri zekalı ve işe yaramazın teki. İstisnasız olarak herkesin son zamanlarda söylediği nacizane kelimeler bunlar. Belkide egomu bir kenara bırakıp doğru olan neyse ona inanmalıyım. Sürekli olarak uyuşmuş bir vaziyette, gerçekten kopuk bir şekilde yapmam gerekenler bir kenarda yaşayıp kendimi mutlu etmek istiyorum.

Her şey benden kopuk ve mantıksal dünyadan oldukça da uzak. Üniversite sınavları için hazırlanmam gereken şu dönemde hiçbir şeyi anlayamaz derecede aptallaşmam, insanlarla konuşurken dahi anlamlı bir cevap getirmeye çalışmam çok zor. Önümde ardı arkası kesilmeyecek buz, yaşaması zor bir dönem var. Pek çok sorumluluk bana yüklenecek ve en ne kadar aciz kalabileceğimi deneyimleyebileceğim. İnsanlarla konuşurken dahi başım dönüyor, sabah kalkarken hayata küfretmekten bıkmadan yaşıyorum. Buraya kadar, pes ediyorum. Azrail gelip canımı alabilir, madem mutlu olabilecek gibi değilim belki öldükten sonra edebi huzura kavuşabilirim. İçinde bulunduğum aile sürekli bana insanın mutlulukların ve hazların geçici ve yanıltıcı olduğunu vurgulayarak beni büyüttüler.

Aklıma geleni yapamıyorum, aklıma geleni söyleyemiyorum. Sanki her tarafım bağlanmış gibiyim, içerisinde bulunduğum şu can sıkıcı dönemde ne yapacağım bilmiyorum. Ama nedense insanlara bunaldığımı söyleyebilmek ve onlardan bir takım yardımlar isteyebildiğimi söylemek o kadar zor geliyor ki...

Sevgiden uzak duran ruhlar çürümeye mahkumdur. Kim tarafından ve nasıl sevildiğinin önemi yok. Sadece sevilmeli ve sevmelisin. Sevgi pıtırcığı değilim lakin bu bir gerçek. Bu bir kural ve bu bir kanun. Hepimizin içinde sevgiye olan açlıktan doğan bir nefret var ve bunu ne kadar inkar ediyor olsak da bu hep böyle olacak. Aleister Crowley'in de dediği gibi: "Love is the law".

Sevgiden uzak duran ruhlar çürümeye mahkumdur. Kim tarafından ve nasıl sevildiğinin önemi yok. Sadece sevilmeli ve sevmelisin. Sevgi pıtırcığı değilim lakin bu bir gerçek. Bu bir kural ve bu bir kanun. Hepimizin içinde sevgiye olan açlıktan doğran bir nefret var ve bunu ne kadar inkar ediyor olsak da bu hep böyle olacak. Aleister Crowley'in de dediği gibi: "Love is the law".

Love is the law, love under Will.

Sevgiden uzak duran ruhlar çürümeye mahkumdur. Kim tarafından ve nasıl sevildiğinin önemi yok. Sadece sevilmeli ve sevmelisin. Sevgi pıtırcığı değilim lakin bu bir gerçek. Bu bir kural ve bu bir kanun. Hepimizin içinde sevgiye olan açlıktan doğran bir nefret var ve bunu ne kadar inkar ediyor olsak da bu hep böyle olacak. Aleister Crowley'in de dediği gibi: "Love is the law".

Kesinlikle,katılıyorum

Sevgiden uzak duran ruhlar çürümeye mahkumdur. Kim tarafından ve nasıl sevildiğinin önemi yok. Sadece sevilmeli ve sevmelisin. Sevgi pıtırcığı değilim lakin bu bir gerçek. Bu bir kural ve bu bir kanun. Hepimizin içinde sevgiye olan açlıktan doğran bir nefret var ve bunu ne kadar inkar ediyor olsak da bu hep böyle olacak. Aleister Crowley'in de dediği gibi: "Love is the law".

Amatör bir soru olacak ama, sevgi nedir ve nasıl sevilir? Git bir kız bul demek istemiyorsundur değil mi?

Sevmek dendimi illa bir kızı/erkeği sevmek diye mi düşünüyorsunuz?Aileyi sevmek,arkadaşları sevmek,çeşit çeşit insanları tanımak sevmek,hayvanları sevmek,doğayı çiçekleri sevmek,hayatı sevmek..vs..daha da sayayım mı?

Sevmek dendimi illa bir kızı/erkeği sevmek diye mi düşünüyorsunuz?Aileyi sevmek,arkadaşları sevmek,çeşit çeşit insanları tanımak sevmek,hayvanları sevmek,doğayı çiçekleri sevmek,hayatı sevmek..vs..daha da sayayım mı?

Bana anlamsız geliyor bir nesneye karşı beslenen sevgi. Aile veyahut insan sevgisi ne kadar anlamlı? Bu yönde olan bugün sevgiler geçici ve anlamsızdır. Sevgi, karşılıksız ve huzur veren olmalıdır. Çiçek sevgisi... Hahah, sanırım gerçekten sevgiye yoksun olduğumuz için çiçeklerden medet umuyoruz galiba. Sevgi geçici olmayana karşı olmalıdır, ama o nedir bilmiyorum. Belki ilah? Şu sıralar ona aşığım ancak karşılık vermiyor pek.

Bana anlamsız geliyor bir nesneye karşı beslenen sevgi. Aile veyahut insan sevgisi ne kadar anlamlı? Bu yönde olan bugün sevgiler geçici ve anlamsızdır. Sevgi, karşılıksız ve huzur veren olmalıdır. Çiçek sevgisi... Hahah, sanırım gerçekten sevgiye yoksun olduğumuz için çiçeklerden medet umuyoruz galiba. Sevgi geçici olmayana karşı olmalıdır, ama o nedir bilmiyorum. Belki ilah? Şu sıralar ona aşığım ancak karşılık vermiyor pek.

Sen sevgiyi çoktan reddetmişsin hatta varlığından haberin bile yok gibi.Senin seçimin elbette..Sevgi nedir? sorusuna açıklama yapmıycam daha doğrusu yapamıycam çünkü sevgi hissedilir tanımı yoktur.