Ruhsal İlke Reenkarnasyonu ...

Ruhsal reenkarnasyon Antik Çağın tüm inisiyatik tapınaklarında bir sır olarak öğretilirdi. Ruhsal reenkarnasyonun ayrıntılarını daha iyi anlaşılır hâle getirebilmek amacıyla, inisiyatik tradisyonun insan bedeninin yapısı ve bunu oluşturan ilkelere ilişkin görüşlerini hatırlamakta yarar görüyoruz.

İnsan bedeni, maddesel bir fiziksel dış kabuktan oluşmuştur, ki bunu hepimiz bilmekte ve görmekteyizdir. Bu maddesel kabuk Mısırlılar tarafından Khat diye isimlendirilirdi. Bu maddesel kabuğun yanı sıra, bedenin biçimine uyum sağlamış olan ve hakikî anlamda onun dublesi olan bir ilke vardır. Astral plâna bağlı olan, orada gizlice soluk alıp veren ve yılldızlarm tesirine maruz kalan bu ilke, Paracelsus tarafından astral beden ve Mısırlılar tarafından da Ka diye adlandırılmıştır; ki Mısırlıların vermiş oldukları bu adı, çağdaş doğubilimciler, Maspero ile birlikte gayet güzel biçimde tercüme etmişler ve "duble" sözcüğünü kullanmışlardır.

Nasıl ki fizik beden fizik plândan geliyor ve yine oraya dönüyorsa, aynı şekilde bu astral beden de, bir önceki bölümde görmüş olduğumuz gibi, astral plândan gelmekte ve yine oraya dönmektedir.

Ka ya da astral beden, organizmanın işlerini çekip çeviren bir ev kadını gibidir; büyük sempatik sinir sistemine ve onun tüm kollarına yerleşmiş durumdadır. Eğer büyük sempatik sinir sisteminin doğru ve kesin bir temsilî resmi yapılmak istense, bunun tarafından sinire kavuşturulmuş tüm kılcal damarları, tüm atardamarları, tüm toplardamarları ve tüm organları çizmek gerekecektir. Böylece, fizik bedenin hakikî bir dublesi (tıpatıp benzeri) elde edilmiş olacaktır.

Madde üzerine etkide bulunma vasıtası olarak bu astral dubleyi kullanan ruhsal ilkeye Mısırlılar Khou adını verirlerdi; bu, "ruh" demekti. Demek ki, Mısırlılara göre enkarne olmuş insan varlığı bir fizik bedenden yani khat'dan, bir astral bedenden yani Ka'dan ve bir de ruhtan yani Khou'dan oluşmaktaydı. Bu ruh fizik bedenin ensesine doğru yollanan klişeler vasıtasıyla genelde uzaktan etkide bulunurdu. Mısırlıların ileri sürdüklerine göre, doğum anından itibaren ruh, Kutup Yıldızı'na doğru olan astral bölgelere sığınıyor ve maddesel unsurları buradan teşvik ediyordu.

Ölümü takiben, nasıl ki fiziksel hücrelerin her biri çıkıp gelmiş oldukları üç plâna geri dönüyorlar ve bunun neticesinde mineraller insan bedenindeki kemikleri ve onun mineral ilkelerini, bitkiler kasları ve hayvanlar da hayvansal hücreleri geri alıyorlarsa, aynen bunun gibi, insan varlığım oluşturan ilkelerin her biri de kendi plânına geri döner; dolayısıyla, fizik beden fizik plâna, astral beden astral plâna ve ruh da ruhsal ya da tanrısal plâna geri dönerler.

Bununla birlikte yine de bu üç unsur birbirlerine bağlı hâlde kalırlar ve fizik bedenin ölümü, yeryüzünde fizik bedenin gizli uydularını oluşturmuş olan pek çok mineral, bitkisel ve hayvansan varlığın dağılmasına neden olur.

Yeryüzünde bir enkarnasyonun öncekinden 1200 yıl sonra ya da 10 yıl sonra gerçekleştiğini iddia etmek ne kadar saçma ise, insanın yeryüzü hayatının süresi için belirli sayı vermek de aynı şekilde saçmadır. Bir insanın yeryüzünde 60 yıl ya da 80 yıl yaşayabilir olduğunu söylemek mümkün değildir, çünkü dünya üzerinde geçirilen dönem esas itibarıyla kişiseldir: Bazıları bir saat, kimileri 102 sene ve hatta daha uzun, kimileri de farklı sürelerde dünya hayatında kalırlar.

Aynı şekilde, görünmez plânlar adını verdiğimiz boyutlarda geçirilen süreyi de belirlemek mümkün değildir; bu da esas itibarıyla kişiseldir. Ruh asla durmaz; onun özü aktivitedir ve yeryüzü hayatımızda dinlenmek için büyük istek duyduğumuz her seferinde, bu, ruhun fizik beden tarafından bulanıklaştırılmış olduğunu gösterir.

Ruh, esası bakımından dinamik olduğu içindir ki, etkide bulunmaya ölümden sonra da devam eder: Düzenler, imajine eder (tahayyül eder, imgeler, tasarlar), hiç durmaksızın çalışır.

Alıntıdır ..

Güzel paylaşım düşündürücü teşekkürler

Güzel bir yazı paylaşım için,tşk'ler.

ruhun aktiviteleri uykuda bile durmuyorken, ölümden önce ve sonra da pasif olması imkansız görünüyor zaten.