Sen Gidince...

o gidince arkasından solemek istedikleriniz..yasadıklarınız..susupta icinize attıgınız kelimeleri paylasın burda...

acılısı yapayım:)

sen gidince...bende gittim kendimden..bos bir beden bıraktım geride..ruhu saldım uzaklara...care aradım avuc dolusu ilaclarda...bedenimi sarıcak anlamsızlıklarla dolastım...aynalara kustum..kavga ettim bedenimle..bir ben oldum seni arayan mısralarda..yuzlerce kagıt eskittim yasanan anılarınla...

murekkep doldu kan kokan ellerim...senden bir iz bıraktım kırmızı avuclarımda...

yinede...

yasamayı ogrendim sen gidince...essiz bi ruh olmadıgını...

Murathan Mungan'ın çok güzel bir şiiri vardır...

Sevgilim,

Yetimim benim,

Aylar nasıl geçiyor zaman hiç geçmezken

Kapılar kapalı, dünya buzlu can

Uyuşmuş gözlerimin önünde

Hayat akıp gidiyor hiç kımıldamadan

İkimizin yerine dinliyorum

Sevdiğin şarkıları

Siyah tişörtünü giyiyorum yatarken

Gömleklerini, kazaklarını, kokunu

Senin rüyalarını görüyorum ölür gibi uyurken

Gün boyu elimde kahve fincanı

Kapıyı açmıyorum

Telefonlara çıkmıyorum

Başını bekliyorum geleceği olmayan hatıraların

Sevgilim,

Yetimim benim,

Nasıl da kayıtsız gülüyorsun hayata

Öldüğünden haberi yok fotoğraflarının

Kasım 1998

Murathan Mungan

Her masal, birgün biter. Her çiçek, birgün solar. nedir biliyor musun geriye kalan: acı, mutluluk, sevinç, gözyaşı... Umarsız bir toprakta güneşi bekleyiş: kardelen...

En güzel şeylerin şeylerin ömrü hep kısa... Ama bu kısa ömür içinde, yaşanılacak ne kadar güzel şey varsa yaşanmalı... Acısıyla, tatlısıyla. Birgün ardınıza baktığınızda, "sen giderken ben..." diye başlayan her cümlede, söyleyemediklerinizin pişmanlığı kalmasın yüreğinizde. O'na sevdiğinizi söyleyin. Şu anda, şimdi... Hâlâ elinizde bir fırsat varken, zaman, avucunuzdakileri birgün geri almadan...

"Sen giderken ben"... Kirlendim... Açamadım yüzlerini, hicâba tutulmuş güllerin. Oysa bende hâlâ ne istekler var! ! Ne arzular o küçücük parmaklarına dâir... Parmakların... Kanıyordu gördüm.. Son kez öpmek istedim; çünkü üşümeyeceklerdi! Ama kirliydim; açmak istemedim yüzünü. Hiç, hiç...

"Sen giderken ben"... Ben sokağın bir köşesine saklandım. Ağlıyordu, bir çocuk ağlıyordu yanağında bir rüzgârla alelâde. Sonra ben gittim, abdestsiz bir Kur'ân okudum, secdesiz bir namaz kıldım. Sonra ben gittim, bahçene... Beyaz... Bembeyaz... Bembembeyaz bir gül koydum... Rüzgâr hâlâ esiyordu çocugun yanaklarında; o sokağın bir ucunda, öylece sessiz, öylece sessiz... Sen, biliyordum şarkılar söylüyordun. Ben, biliyordun sana duâlar ediyordum. Gülüyor gibiydim; ağlıyor gibiydim...

Birgün... Aynaya bakarken... Sana rastladım. Sana! Gülüyordun, gözlerimin içinde öylece gülüyordun... Dudaklarımda senin gülüşün vardı, gözlerimde senin yaşların.. Kalmanı istedim, sonsuza dek kalmanı. Gitmemeni hiç ama.. Sonra... Birgün... Yine gördüm seni: Sokakta yürürken. /Hani suların içinde zıplaya zıplaya sen yürürken.../ Beş yaşında... Ellerini göğe açmış, semâzenler gibi semâ-i râh ederken.. Derken... Fazlalaştı seni buluşlarım.. Hep kanar mı insan böyle bir gönülde? ! Hep... Hep... Akar mı damarlarda «cân» diye? ! Ama, ama öylece kabul ettim seni. Damarlarımda akmana da, gözlerimde bakmana da, «gözlerimde gözlerin yanıyor» olmana da. Sen taştıkça içinden nehircesine; yok oluyordum ben, çürürcesine. Toprağa düşen sen miydin? Toprağa düşen sen miydin? !

Bir 'kaplumbağa'ya rastladım birgün; bana gülmeyi öğretti. Bir 'anne' tanıdım sıcacık. Esmer yüzlü bir kız çocuğu.. Sevmiştim; çünkü burnu aynı sana benziyordu, dudaklarında o köylü kızı gülümsemesiyle... 'Ağzı mühürlü bir papağan' en son... Yüzünü hiç görmediğim onca cân'lar, kalbimi hem güldüren hem de inciten sevgiler... Öyle çoktu ki senin dostların... Sen, sen... Öyle güzeldin ki bütün kıskançlığıma inat. Gitmeni istedim defalarca... Kulak bile asmadın. Yalvardım, yakardım ama damarlarımda akmaktan bir an olsun vazgeçmedin.. Şimdi ölüyorum... Korkuyorum... İkimizi de aynı kabre gömecekler. Senin bir yanını, benim bir yanımı... Şimdi ölüyorum; dudaklarımdan kan yerine akan bu kelimeler...! Başının çaresine bak sen de artık.. Seni taşıyabilecek inan bir nefeslik gücüm yok... Daha ne kadar tahammül edebilirim bilmiyorum. Merak ediyorum... Başucuma kimin ismini yazacaklar...? Seninse, benim ismimi nereye koyacaklar? ! Merak ediyorum... Bir kez... Bir kez öpecek mi beni o dudaklar? ! Vuslat değil... Ama... Ama... Ama... Yok... Olmasın... O da olmasın...! Seni bir kez daha görmek; nolur, nolur, bana nasip olmasın...! Bana nasip olmasın...!

içimde ki çocuk öksüz kaldı....

güneş çok erken battı..

dönüşünn geç olcak....

Git......me

uğraşma geri döncen.....:D:D

Anlamamıştın benim sende ben olduğumu ve giderken herşeyi alıp götürdüğünü ve ardında koca bir hiçlik bıraktığını bilemedin.

döndüğünde ben çoktan gitmiş olacağım...gözyaşlarınla ıslatacak bi toprak parçasında ki ayak izim bile kalmayacak..

öle bir SEN'im hiç olmadı...

bi acayip oldu sanki böyle..

sen gidince gitmeyi baştan seçtiğini anladım sen gidince gitmelerin ne acı olduğunu....

ve hayatın oyunlarını şimdi giden sen değilsin bir başkası ve o gidince şunu anladım yalnızım.............

ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim

sen gittiğinde birinden daha kurtulduğumu anladım

Ben beni buldum,ben senden oldum,ben yalnız kaldım,ben üşüdüm,iliklerime işleyen yakıcı soğukta ağladım,karlar düşerken onlar için mutlu oldum,eridi hepsi ve mutlular şimdi,ama ben beni kaybettiğimden beri mahkumum benden kalan boşluğa,dışardan sert içerisi kof olan bu kabuğa...

........ mi! asla..

sen gidince...

...goz yaslarıyla arkadas oldum soguk gecelerde..gunes bile ısıtmaz oldu titreyen dudaklarımı...oysa nasılda guzel operdin beni..kocaman bakardın bana..sesindeki o sevkati o kadar ozledimki...

daha doyamadan sana attın beni cıkardıgın karanlıga...nasılda inanmıstım sana...

yagmurun hatrına...bu gece sana geliorum..belkide son defa arkandan aglıyorum...

artık kendimi bile istemiorum...

don dedim....sen gittin....gittin...bittin...

sen gititinde ferahladım:D

Sen giderken ben.. Sessizliğimde çığlıklar attım.. Boğuldum ardı arkası gelmeyen gözyaşlarımda.. Eğer isteseydin Atamadığım adımlarımdan koşarak gelirdim sana.. Boynumu yere eğmezken diz çökerdim ayaklarına.. Ama sen gittin benden.. Ardında bıraktığın beni düşünmeden, gözyaşlarımı ellerinle silmeden,açtığın yaralarımı dindirmeden.. İstediğin buydu değilmi? Tamamladığın benliğimi giderken yok etmek.. Mutlu olabilirsin çünkü bir benliğim yok artık.. Mutlu olmalısın çünkü giderken canımın yarısınıda götürdün benden.. Affet beni çünkü seni ben böyle deli sevdim!Sen bırakıp giderken bile hep mutlu olmanı diledim! Gittiğinde beni harabeye cevirdiğini bilemedin..Ağlarken gözyaşlarımı ellerinle silemedin.. Yandım,eridim,tükendim sonunda bende bittim.Sen varya sen oğlum!Bilki yüreğimi hiç haketmedin!

_______________________________________________Selina

ve sen gittin ama şunu bil ben seni değil sen beni kaybettin...

Hiç edebiyata gerek yok

sen gidince dayandım kimyasallara, öyle mal mal dolaştım 2-3 hafta. Sonra bıraktım ilaçları. Daraldım.Özledim.Boğuldum. Söylemediğim şeyleri kağıtlara yazdım.Tekrar tekrar okudum yazdıklarımı. Aramanı bekledim... ve o günden beri bitik bir ben var.. Özleyen ve acı çeken bir ben.

Sen gidince bak neler oldu,kalbimin ucu yandı tutuştu,şu dünyanın haline bak,şu dünanın düzenine bak,benim sevdiğim neden yok oldu,hoptililaylay laylaylilaylom,hoptirili laylay laylaylilaylom...:D

Sen gidince bak neler oldu,kalbimin ucu yandı tutuştu,şu dünyanın haline bak,şu dünanın düzenine bak,benim sevdiğim neden yok oldu,hoptililaylay laylaylilaylom,hoptirili laylay laylaylilaylom...:D

uçmuşun sen

Peki, bu sebepsiz gidişin neden

Hiç düşündün mü giderken

Nasıl yaşar çamurdan bu beden

Şarabın acı tadına yemin etmişken

Her yudum seni içeceğim şimdi şişeden

Ben başkasını buldum...

1temmuz 2008 de ..

Diğer bir yarım gitmişti o aksam üstü.. Hala inandıramıyordum kendimi gittiğine her seyin kocaman bir yalanadan ibaret olmasıda daha da sinirlendiriyordu beni ağlamaktan kendimi alamıyordum ve sadece içimden bizi hatırla elbet o şarkıyı tekrar dinleyince geri döneceksin diyerek kendimi teselli ediyordum.. Bilmiyordu ki onu ne kadar sevdiğimi gitmek kolay gelmişti tabii.. Sabah olmuyordu gözyaşlarımda boğuluyordum kelimeleriminde bittiği yerdeydim söyleyeceklerimi bilmiyordum kelimeler boğazıma düğümleniyordu ve telefonda o sesi ile söyledği ayrılık cümleleri kulağıma geliyordu Kendimi toparlamaya çalışsamda her gün hayal kırıklarım ayaklarıma batıyordu ve her parçamı bir yerden topluyordum ve hiç bir zaman sahip olamadığım kalbi özlüyordum tıpkı hiç bir zaman tutamadığım bir ele duyduğum özlem gbi.. Uzun süre sonra yazmaya baslamıstım duygularımı iyiydim toarlanmıştım önüme bakıyordum ki tekrar o geldi ve beni bıraktığı tozlu raftan aldı ve tekrar okumak istedi ama bir filmi bir kere izlersin ve sonunu bilirsin direndiğim kadar direndim ona .. Sevgilisi olduğunu öğrendiğim anda ise "Artık arkandan zavallı Belkilerimle koşmayacağım" dedim kendime.. Ama gittiği günden beri hala yaralarımı sarmaya calısıyorum ve düşündüğümde yokluğu canımı acıtıyor .. ama varlığı yokluğundan daha cok acıtıyor..