Örnek Devrimcinin Örnek Yaşamı ; Che Guevara

1928

14 haziran: che guevara, Rosario de la Fe’de (Arjantin) dünyaya gelir. Babası bir inşaat müteahhiti olan Ernesto Guevara Linch, annesi Celia de la Serna’dır.

1930

Mayıs: Che ilk astım nöbetini geçirir. Nöbet Ernesto’nun henüz 15 günlükken yakalanmış olduğu zatürrenin kalıntısı olan bir akciğer zafiyetinin belirtisidir.

1935

Eğitim bakanı, ailesine yazdıgı bir yazıyla yedi yaşına gelmiş olan Ernesto’nun neden okula gitmedigini soruşturur. Ernesto astımı yüzünden okula gidememiştir. Birinci yılda kendisini annesi eğitir. İkinci ve üçüncü sınıflara düzenli olarak gidebilen Ernesto’ya altıncı sınıfa dek yine kardeşleri ve annesi ders verir.

1937

Babası Altagracia’da İspanyol Cumhuriyei’ni desteklemek üzere bir komite kurar.

1943

Gençligi Peronculugun ateşli günlerine rastlar. Cordoba’da örgenciler greve giderler. Okul arkadaşının kardeşi, bir gösteri sırasında tutuklanıp Cordoba emniyet müdürlügüne götürülür.

1944

Arjantin politik hayatıyla ilgilenmeye başlar. Örgenci hareketlerine katılır ve genellikle radikal partiden yana hareket eder.

1945

Mart: Ernesto tıp öğrenimine başlar.

1951

Arkadaşı Alberto ile birlikte motorsikletle Pasifik okyanusu kıyılarını dolaşır.

1952

Peru da bir hastane ziyareti sırasında Kolombiya diktatörü Laureano Gomez’in adamları tarafından hapse atılır.

1953

11 nisan: Nöroloji konusunda verdiği son sınavın ardından alerjiler üzerine yaptığı bir çalışma ile Buenos Aires Tıp Fakültesinden doktor ünvanını elde eder.

Sonbahar: Bir grup arkadaşıyla birlikte Aires’ten La paz’a tren yolculuğu yapar.

24 aralık: Ernesto Guetemala’ya vardıgında yanında, Arbenz hükümetinin üyelerinden Juan Angel Nunez’e hitaben yazılmıs bir tavsiye mektubu vardır. Bu ilişki sayesinde bu ülkede sürgün olarak yaşayan Perulu Hilda Gaedea ile tanışır ve bir kac ay sonra evlenir. Hilda’nın aracılıgıyla Moncada Kışlası saldırısının ardından Guetamala’ya gelmiş olan Kübalı sığınmacılarla bağ kurar.

28 aralık: “siete

1 dakikalığına anmış oldum.paylaşımın için sağol.

keşke yaptıklarını 1 dakikada anlatabilsem.. kendi yazdıgım için arada bazı hatalar olabilir yazı kısmı biraz uzun sürdügü içinde vhercle dan özür diliyorum.. aradaki imla hatalarını görmezden geliniz..

--------------------

keşke elimdeki bilgileri tamamen paylaşsam ama işte yayıncı kuruluş izin vermez buna

çok güzel olmuş ellerine emeğine sağlık shezo

güzel bi araştırma... ellerine, emeğine sağlık..

ufak bi katkı...

Sevgili anneciğim ve babacığım,

Bir kez daha topuklarımın altında Rosinante'nin (don kişot'un atı) sağrılarını hissediyorum; kalkanımı koluma geçirip yollara düşeceğim.

Bundan on yıl kadar önce size bir veda mektubu daha yazmıştım.Eğer doğru hatırlıyorsam, daha iyi bir asker ve iyi bir doktor olamayışımdan şikayet ediyordum. Doktorlukla artık ilgilenmiyorum, askerlikteyse öyle pek fena sayılmam. Temelde fazla birşey değişmedi, ama şimdi çok daha bilinçliyim, marksizmim daha derinleşti ve saflaştı. Kurtuluşları uğruna mücadele eden halklar için tek çözümün silahlı savaş olduğuna inanıyorum, inançlarıma da bağlıyım. Bir çokları bana maceracı der, evet öyleyim. Ama farklı tipten bir macerecıyım: Doğru bildiğini savunmak için canını veren bir türden. Bu kez, sonuncusu olabilir. Özellikle ölümü aradığım yok, ama olasılıkların mantığa uygun hesabında bu da var. durum buysa, sizleri son kez öperim.

Sizleri çok sevdim, yalnız bu sevgimi göstermeyi bilemedim. Davranışlarımda aşırı ölçüde katıyım, kimi zaman beni anlamadığınızı sanıyorum. Beni anlamak kolay değildi, bugün sizden sadece bana inanmanızı istiyorum.

Şimdi, bir sanatçı şevk ve tutkusuyla cilalayıp parlattığım iradem, gevşek bacakalrımı, yorgun akciğerlerimi destekleyecek. Bunu becereceğim, XX. yüzyılın Condottiere' ini (italyada, politik ya da dini idealler için gönüllü savaşan asker) ara sıra hatırlayın. Celia'yı, Roberto'yu, Juan Martin'i, Pototin'i, Beatriz'i ve hepinizi öperim, hepinizi kucaklarım.

İsyancı ve dikkafalı oğlunuz

ERNESTO

.............................................................................

Sevgili Hldita, Aleidita, Camilo, Celia ve Ernesto,

Bu mektubu okuduğunuzda ben artık aranızda olmayacağım. Beni pek az hatırlayabileceksiniz, en küçüklerse hiç hatırlamayacaklar.

Babanız düşündüklerine uygun bir biçimde hareket eden ve kuşkusuz inançlarına bağlı bir kişiydi.

İyi birer devrimci olarak yetişin. Doğaya egemen olmamızı sağlayan teknolojiye egemen olmak için çok çalışın. Önemli olanın devrim olduğunu, bizlerin tek başımıza hiçbir değer taşımadığımızı unutmayın.

Herşeyden önce, dünyanın neresinde olursa olsun, birisine karşı yapılan haksızlığı yüreklerinizin ta derinlerinde hissedebilin. Bu, bir devrimcinin en güzel niteliğidir.

Ebediyen elveda. Yine de sizleri görebilmeyi umuyorum. Kocaman öpücükler, sizi sevgiyle kucaklıyorum.

Babanız..

umarım bu katkım bi işe yaramıştır...

gençliğe seslenişi

"los jóvenes... yo entre ellos... tenemos que estudiar y estudiar fuerte. para nosotros no hay eso de que la vista me duele, que no me entra la lectura, que se me cansa, que no hay espejuelos, que tengo muchas guardias, que los niños no me dejan dormir... todas esas cuestiones, todas esas cosas que andan por ahí sueltas. hay que estudiar de todas todas."

"gençlik ! (ve ben de kendimi genç hissediyorum..) çok çok çalışmamız gerekli.. gözüm ağrıyor, gözlüğüm yok göremiyorum, okumayı sevmiyorum, yoruldum ve benzeri şeklinde şikayetler etmemeliyiz.. tüm bunlar her insanın karşılaştığı zorluklardır.. sonuç olarak çalışmalıyız !"

ve latin amerika gençliği birinci kongresi'inin açılışında yaptığı konuşma (1960)

latin-amerika gençliğine,

içinizden farklı politik eğilimlere sahip birçok kişi, dün sordukları gibi, yarın soracakları gibi, bugün de soruyorlar küba devrimi nedir? ideolojisi nasıldır? hemen ardından da dostun-düşmanın bu durumda sorduğu şu soru gelir: "küba devrimi, komünist bir devrim midir?" kimisi umutla evet diye cevap verir, ya da komünizm yolu üzerinde ilerlediğini söyler, kimisi belki biraz düşkırıklığı içinde evet diye düşünür, daha başkaları yine düşkırıklığıyla ''hayır'' der, bazıları da umutlu, ''hayır" diye düşünür. bu devrimin komünist olup olmadığı bana sorulsaydı, komünistliğin ne olduğunu iyice belirledikten sonra, herşeyi birbirine karıştıran emperyalizmden ve sömürgeci güçlerden gelen suçlamaları da bir yana bırakarak, bu devrimin marksist olduğunu -dikkat ederseniz marksist, diyorum- çünkü kendi yöntemleriyle marx'ın gösterdiği yolu bulduğunu söylerdim.

sovyetler birliği'nin seçkin kişiliklerinden, öteden beri marksist olan başbakan yardımcısı mikoyan, daha geçenlerde, küba devrimi'nin sonsuza kadar varolması dileğinde bulunurken, bunun, marx'ın önceden göremediği bir tarihi olay olduğunu kabul ediyor, hayatın, en bilimsel kitaptan, en derin düşünürden daha çok şey öğrettiğini belirtiyordu.

küba devrimi, sloganlarla uğraşmaksızın, kimin ne söylediğini öğrenmeye çabalamaksızın, küba halkının isteklerini her an gözönüne alarak ilerledi ve birdenbire, halka mutluluk getirdiğini (ya da bu mutluluğu gerçekleştirmek üzere olduğunu) ayrıca, dost-düşman herkesin meraklı bakışlarının, tüm kıtanın umut dolu, tekel krallarınınsa öfke dolu bakışlarının adanın üzerine çevrildiğini farketti.

bütün bunlar, bugünden yarına gerçekleştirilebilecek şeyler değildir. izin verirseniz, size, güncel devrimci düşüncenin nasıl doğduğu konusunda dinamik bir düşünce kazandıracak ve benzeri koşullarda başka halklara fayda sağlayacak olan kendi deneyiminden sözedeyim. gerçekte bugünkü küba devrimi, zaferden sonra bile, dünkü küba devrimine benzemez. dibi su alan bir gemiyle sierra maestra'ya varmak için meksika körfezi'nin tehlikeli bölgelerini aşmak üzere denize açılan, seksen iki gençle bugünkü küba'nın temsilcileri arasındaki uzaklık yıllarla ölçülemez, en azından, yirmi dört saatlik günlerle, altmış dakikalık saatlerle hesaplanamaz. küba hükümeti'nin bütün üyeleri, yaş bakımından da, karakter bakımından da, coşku bakımından da gençtiler , ama deneyimin olağanüstü üniversitesinde, ve halkla, onun ihtiyaçları ve özlemleriyle kurdukları canlı bağlar sayesinde olgunlaşmışlardı. hepimiz de, günün birinde küba topraklarının herhangi bir parçasına varmayı, bağırışlar ve kahramanca eylemler, ölümler ve gösteriler arasında iktidarı almayı, diktatör batista'yı yurttan kovmayı istemiştik. tüm dünyanın en büyük sömürgeci gücünün desteğindeki katiller ordusunca desteklenen bir hükümeti yenmenin hiç de kolay olmadığını tarih bize öğretti.

böylece, tüm görüşlerimiz yavaş yavaş değişti. biz, kent çocukları, köylüye, onun bağımsızlık isteğine ve dürüstlüğüne saygı duymayı öğrendik; yüzyıllardan beridir elinden koparılıp alınan toprağına duyduğu özlemi haklı bulmayı, dağların binlerce patikasında dolaşarak edindiği deneyimine değer vermeyi öğrendik. köylüler de bizden, elinde tüfek tutan ve yanında kaç tane tüfekli adam bulunursa bulunsun, birinin üzerine ateş etmeye hazır bir adamın değerini öğrendiler.

köylüler bize bilgeliklerini öğrettiler, bizse onlara isyancılığımızı öğrettik. o gün bu gündür, küba köylüleriyle küba direniş güçleri, bugün küba devrimci hükümeti'nin de beraberliğinde, yekvücut olmuşlardır .

devrim gelişti, diktatörlüğe bağlı birlikleri sierra maestra'nın dik yamaçlarından püskürttük. sonra yeni küba gerçeğiyle karşı karşıya geldik: tarım işçisinin olsun, sanayi emekçisinin olsun, işçinin, emekçinin de bize öğreteceği birşeyler vardı, biz de ona, belirli bir anda isabetli bir atışın, en güçlü ve en olumlu barışçı gösterilerden daha güçlü ve daha olumlu olduğunu öğrettik. örgütlenmenin değerini öğrendik ve isyanın değerini öğrettik; bu birleşmeden, tüm küba toprakları üzerinde örgütlü ayaklanma doğdu.

aradan çok zaman geçmişti, artık kimisi savaşçı, kimisi sivil halktan suçsuz insanlar olan pek çok şehit zafer yolunu belirliyordu. emperyalist güçler, sierra maestra tepelerinde bulunanların yalnızca bir eşkıya grubu, yalnızca iktidara geçmek isteyen bir takım hırslı kimseler olmadığını anlamaya başladılar. bombalarını, mermilerini, uçaklarını, tanklarını diktatörlüğe cömertçe verip bu öncüyle son bir kez yeniden sierra maestra'ya tırmanmayı denediler.

zaman geçmiş ve direniş güçlerimizin yürüyüş kolları küba'nın başka yerlerini işgal etmeye gitmişti. "frank pais" adını taşıyan ikinci doğu cephesi, komutan raul castro'nun komutanlığı altında oluşmuştu bile. tüm bu avantajlara, kamuoyu karşısında sahip olduğumuz güce ve tüm dünya basınında, dış haberler sayfalarında bize ayrılan sütunlara karşın rejimin onbin asker görevlendirdiği, her çeşit ölüm aracını devreye soktuğu son saldırıya karşı koymak için küba devriminin yalnız ve yalnız ikiyüz tüfeği vardı, ikiyüz kişi değil de, ikiyüz tüfek. bu ikiyüz tüfeğin herbirinin öyküsü, özveriyle ve kanla yazılmış birer destandır, çünkü bu silahların herbiri, emperyalizmin tüfekleriyken şehitlerimizin kanı ve inancıyla onurlandırılmış, halkın silahlarına dönüştürülmüştü. ordunun "kuşatma ve yoketme" adını verdiği büyük saldırının son aşaması işte böyle başladı.

tüm latin amerika kıtasının öğrencileri, burada marksizmi uyguluyorsak nedeni budur, marksizmi burada keşfetmemizdir. askeri birlikler geri çekildiğinde, onlara binlerce kayıp, bizim toplam savaşçı güçlerimizin beş katı kadar kayıp verdirttikten, altıyüzden fazla silah ele geçirdikten sonra, elimize, rastlantı eseri olarak, mao tse-tung'un küçük bir broşürü geçti... çin'deki devrimci savaşın stratejik sorunlarını inceleyen bu küçük broşürde, diktatör çan kay-şek'in halk güçlerine karşı buradaki gibi "kuşatma ve yoketme" diye adlandırdığı saldırısı anlatılıyordu. dünyanın iki ucundaki iki diktatörün saldırı harekâtlarına verdikleri adlar aynı olmakla kalmıyor, halk güçlerini yoketmeyi denemek için bu iki diktatörün giriştiği saldırıların biçimi bile birbirine benziyordu. halk güçlerine gelince, gerilla savaşı strateji ve taktiklerini anlatan el kitaplarını okumadıkları halde, dünyanın öbür ucunda öngörülen yöntemleri benimsemişlerdi. gerçekten de, bir deneyim ortaya atıldığında, bundan kim olursa olsun herkes yararlanabilir, fakat daha önce yaşanmış olan deneyim zorunlu olarak bilinmeden de tekrarına başka yerde rastlanabilir.

çinli savaş birliklerinin, ülkelerinde yirmi yıl boyunca sürdürdükleri mücadelenin kazandırdığı tüm deneyimi bilmiyorduk, ama burada, ülkemizde, düşmanımızı tanıyor ve kullanmasını bilen için çok değerli olan, insanın omuzları üzerinde taşıdığı bir şeyden faydalanıyorduk: kısacası, düşmanımızı yenmek için kafamızı kullanıyorduk. böylelikle bozguna uğrattık düşmanı.

sonra, batıya doğru yürüyüş başladı. haberleşme bağlantıları kesildi, ardından da diktatörlüğün kimsenin beklemediği anda, büyük bir gürültüyle çöküşü geldi. arkasından da 1 ocak. ve devrim, bir kez daha, okuduklarını hatırına getirmeksizin, ne yapması gerektiğini halkın ağzından öğrendi: herşeyden önce suçluların cezalandırılması kararlaştırıldı ve cezalandırıldılar .

sömürgeci güçler derhal bu cezalandırma eylemlerini cinayet diye nitelendirip, emperyalistlerin her zaman yaptığı gibi bölücülük tohumları ekmeye çalıştılar. "burada cinayet işleyen, katil komünistler vardı, oysa ki fidel castro adındaki suçsuz yurtseverin bu olaylarla hiçbir ilgisi yoktu, o kurtarılmalıydı." sahte bahane ve kanıtlarla, aynı dava uğruna mücadele etmiş insanları bölmeye çabalıyorlardı. bir süre bunu başardıklarına inandılar. ama, günün birinde, reform yasasının akıllı uslu hükümet danışmanlarının önerdiği biçimden çok daha ciddi, çok daha köklü olduğunu farkettiler. söz açılmışken, bu danışmanların, diario de la marina'daki pepin rivero ve prensa libre'deki medrano'nun, bugün miami'de, ya da amerika birleşik devletleri'nin bir başka köşesinde yaşadığını belirtelim. hatta hükümetimin başında "bu tür işlerde ılımlı hareket etmek gerekir" diyerek, çok ılımlı davranmayı öneren bir başbakan bile vardı.

"ilımlılık" da sömürgecilik ajanlarının kullanmayı sevdiği kelimelerden biridir. korkanlar ya da herhangi bir biçimde ihanet etmeyi düşünenler hep ılımlıdır. halk ise, kesinlikle, hiçbir zaman ılımlı değildir .

bu baylar, kırsal bölgelerde, üzerinde yabani otlar yetişen toprakların köylülere dağıtılmasını, köylülerin bu yabani otları ayıklamasını öneriyorlardı; köylüler bataklıklarda, ya da latifundiya[1] sahiplerinin açgözlülüğünden kurtulan birkaç parça devlet toprağı üzerinde yaşayabilirlerdi; ama latifundiya sahiplerinin toprağına el sürmek, işlenebileceğini onların akıllarının almadığı bir günahtı. fakat, buna rağmen, bu da yapıldı.

o dönemde, 900 caballeria'dan fazla toprağı olmadığı için devrimci hükümetle hiçbir sorunu olmadığını söyleyen bir bayla konuşmuştum. 900 caballeria onbin hektardan fazla eder. elbette, bu bayın sonradan devrimci hükümetle bir takım sorunları oldu, topraklarına el konup küçük köylüye dağıtıldı. ayrıca, tarım işçisinin ücret karşılığında ortaklaşa işlemeye alıştığı topraklar üzerinde kooperatifler kuruldu.

burada, küba devriminin incelenmesi gereken bir özelliğiyle karşılaşıyoruz. bu devrim, feodal olmayan toplumsal mülkiyet biçimlerine ulaşmayı hedef alarak, amerika kıtasında ilk tarım reformunu gerçekleştirdi. gerçi tütünde ve kahvede feodal kalıntılar hâlâ sürüp gidiyordu, bu nedenle bu tarım dalları, küçük toprak parçaları üzerinde yaşayan ve bu toprağa sahip olmak isteyen küçük üreticiye devredildi. fakat, şeker kamışı, pirinç, hatta sürü hayvanları, küba'da sömürüldüğü için, tüm topraklara ortaklaşa sahibolan işçiler tarafından ortaklaşa üretilmeye başlandı. bu emekçilerin bir karış bile toprağı yoktur, bunların kurduğu büyük ortaklığa kooperatif denir. bu önlemler, tarım reformumuzu hızla kökleştirmemizi sağladı. içinizden her biri, burada, latin amerika'da hiçbir devrimci hükümetin, ilk iş olarak tarım reformunu gerçekleştirmezse kendini devrimci hükümet diye adlandıramayacağını bilmelidir. sınırlı bir tarım reformu uygulayacağını açıklayan herhangi bir hükümet, devrimci hükümet olamaz. devrimci hükümet, tarım reformu yaparken, köylüye sadece fazlalık toprakları vermekle kalmaz, asıl fazlalık olmayanları, latifundiya sahiplerinin elindeki en iyi, en verimli, zaten, eskiden köylüden çalınmış olan toprakları yine köylüye devredip toprak mülkiyeti düzenini kökünden değiştiren bir yöntem uygular .

tarım reformu işte budur, tüm devrimci hükümetler bu hareket noktasından yola çıkmalıdır. tarım reformu temeli üzerinde çok daha karmaşık olan sanayileşme savaşı başlar. artık, çok çapraşık olaylara karşı mücadele yürütmek zorunluluğu kendini göstermiştir, küçük ulusların dostu çok büyük güçler olmasa kolayca batabiliriz bu çarpışmalarda. şu sıralar, küba gibi hiç de ılımlı olmayan devrimci ülkeler, sovyetler birliği ve halk çin'inin onlarla dost olup olmadığını kendi kendilerine sorabilirler. bu soru karşısında ılımlı davranmayıp, sovyetler birliği'nin, çin'in ve tüm sosyalist ülkelerin, sömürge, yarı-sömürge ve kurtulmuş ülkeler gibi dostumuz olduğunu var gücümüzle tekrarlamalıyız. latin amerika devriminin gerçekleştirilmesi ancak bu dostluğu temel alabilir. gerçekten de, sovyetler birliği bize petrol verip şekerimizi almayacak olsaydı, karşılaştığımız ekonomik güçlere katlanmak için halkımızın tüm gücü, tüm inancı ve tüm özverisi gerekecekti. bunun ardından da "kuzey-amerika demokrasisi"nin aldığı önlemlerin, tüm küba halkının yaşam düzeyi üzerinde verdiği sonuçlardan kuvvet kazanan bölücü güçler işbaşına geçecekti. bazı latin amerika hükümetleri hâlâ, bize darbe indirmek isteyenlerin ayaklarını öpmemizi, bizi savunmaya çalışanların yüzüne tükürmemizi öneriyor. cevap olarak, xx. yy'da aşağılanmayı öğütleyen böylelerine, önce, küba'nın kimsenin önünde eğilmeyeceğini ve daha sonra da, bu hükümetlerin zayıflıklarını deneyimiyle bilen küba'nın, bu ülkelere tüm hainlerini kurşuna dizmelerini ve tüm tekellerini devletleştirmelerini önermeyi hiçbir zaman aklından geçirmediğini söyleyebiliriz.

küba halkı, içinden çıkan katileri kurşuna dizmiş, diktatörlüğün ordusunu dağıtmıştır. ama, tutup hiçbir latin amerika hükümetine aynı şeyi siz de yapın dememiştir. oysaki, küba bu ülkelerin tümünde katiller olduğunu iyi bilir. dost bir ülkede, kendi hareketimizin üyesi kübalıları katleden eski diktatörlük kalıntısı hafiye bozuntularından sözetmeye bile değmez...[2]

militanlarımızın katilinin idamını istemedik, ama, burada olsaydı öldürülürdü... büyük sömürücümüzle ittifak kurmamız gerektiği artık tekrarlanıp durmasın bize. çünkü bu, bir latin amerika hükümetinin söyleyebileceği en alçakça, en alçaltıcı yalandır. küba devrimini yapan bizler, tüm küba halkı, dostlarımıza dost, düşmanlarımıza düşman deriz. bu ikisinin ortası olmaz. bizler, küba halkı, dünyanın başka hiçbir halkına, örneğin uluslararası para fonu'na karşı nasıl tavır alması gerektiğini öğretmiyoruz, bize de gelip öğüt vermelerini hoş görmüyoruz.

yapılması gerekeni biliyoruz, bunu yapmak istiyorlarsa çok güzel, istemiyorlarsa kendileri bilir. ama, öğüt kabul etmiyoruz, çünkü biz son ana kadar yalnızdık. kapitalist dünyanın en büyük gücünün doğrudan saldırısını ayakta beklerken, kimseden yardım istemedik. biz ve halkımız, ayaklanmamızın sonuçlarına katlanmaya hazırdık.

bu nedenle, bugün, dünyanın dört bir bucağından kardeşlerimizin toplandığı tüm kongrelerde, tüm kurullarda alnımız ak, başımız dik konuşabiliyoruz. küba devrimi konuştuğunda yanılabilir, ama asla yalan söylemez. konuşmak durumunda olduğu tüm kürsülerde, küba devrimi, toprağının evlatlarının gerçeğini dile getirir, dostlarının da, düşmanlarının da karşısında, herzaman bu gerçekten sözeder. asla taş atmak için saklanmaz, asla kadifeler içinde hançer gizleyen önerilerde bulunmaz.

böyle olduğumuz için bize saldıran çok, ama latin amerika halklarının her birine ne olabileceklerini gösterdiğimiz için daha da çok saldırıya uğruyoruz. bu durum, emperyalizm için küba'nın nikel madenlerinden, şeker fabrikalarından, venezüella'nın petrolünden, meksika'nın pamuğundan, şili'nin bakırından, arjantin'in kesimlik hayvanlarından, paraguay'ın matesinden, brezilya'nın kahvesinden daha önemlidir, tekelleri besleyen bu hammaddelerin tümünün önemi de çok büyüktür halbuki.

emperyalistler yolumuzun üzerine ellerinden geldiğince engel koymaktan çekinmezler. kendi elleriyle engel koymayı başaramadıkları zaman, ne yazık ki, latin amerika'da bu işe aday olanlar ortaya çıkar... isimlerinin önemi yok, kimseyi suçlamak istemiyoruz. burada, cumhurbaşkanı betancourt'un yurttaşlarımızın ölümünden sorumlu olduğunu söyleyemeyiz, o sadece, kendine demokratik diyen bir düzenin tutsağıdır. bu demokratik rejim, amerika için bir başka örnek olabilecekken, idam mangasını zamanında kullanamamak gibi büyük bir beceriksizlik yapmıştır. bugün venezüella demokratik hükümeti, latin amerika'nın büyük bir kısmında görüldüğü ve eskiden küba' da olduğu gibi, eski hafiyelerin elinde tutsaktır .

cumhurbaşkanı betancourt'u cinayetle suçlayamayız, burada yalnızca, devrimci tarihimizin ve devrimci inancımızın desteğinde, bir gün, halkı tarafından seçilen cumhurbaşkanı betancourt kendini artık bir adım atamayacak kadar tutsak hissedip kardeş bir halkın yardımını isterse, küba'nın, venezüella'ya devrim alanındaki deneylerinden birini göstermek üzere, orada hazır olacağını; cumhurbaşkanı betancourt'un, ölümle sonuçlanan karışık işi başlatanın bizim diplomatımız olmadığını bilmesi gerektiğini söyleyebiliriz. işin ucunda amerika birleşik devletleri ya da abd hükümeti vardı. daha yakından bakıldığında, işi çevirenler batista'nın yandaşları, daha da yakından incelendiğindeyse, bu ülkede abd hükümetinin yedeklerini oluşturan, batista'nın düşmanı kılığına bürünen, batista'yı kovmak, fakat sistemi korumak isteyen miro'lar, quevedo'lar, diaz lanz'lar, hubert matos'lardı... ve venezüella'da operasyonlara başlayan gericiliğin emrindeki güçler. venezüella hükümetinin daha geçenlerde, tuzağa düşürülen otomobil olayında olduğu gibi kendi ordusu tarafından öldürülme tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu söylemek ne kadar acı. bugün, venezüella cumhurbaşkanı kendi baskı güçlerinin elinde tutsaktır.

bu yüzden büyük üzüntü duyuyoruz, çünkü venezüella, sierra maestra günlerinde küba halkına en güçlü yardımı, en güçlü dayanışmayı sağlamıştı. bu yüzden üzüntü duyuyoruz, çünkü venezüella, bizden çok önce, perez jimenez'in temsil ettiği, dünyanın en tiksinti verici gaddarlık sisteminden kurtulmayı başarmıştı. bu yüzden üzülüyoruz, çünkü, ilk olarak fidel castro, daha sonra da cumhurbaşkanımız dortics, venezüella'ya gittiğinde, heyetimiz en büyük bağlılık gösterileriyle karşılandı.

venezüella halkı gibi yüksek politik bilince, büyük savaşçı inanca erişen bir halk birkaç süngüye, birkaç mermiye uzun süre tutsak olmaz. süngü ve mermiler el değiştirebilir, caniler kurbanlara dönüşebilir .

benim görevim burada bize zarar vermeye çalışan hükümetleri sayıp dökmek, arkamızdan indirilmek istenen zavallı hançer darbelerini bir bir anlatmak, ayaklanma ateşlerini körüklemek değil. benim görevim bu değil, çünkü, herşeyden önce, küba henüz tehlikeyi atlatmadı, dünyanın bu köşesinde emperyalist saldırıların hedefi olmaktan kurtulamadı. henüz hepinizin dayanışmasına ihtiyacı var. sömürgecilerin korktuğu kesin. onlar da, herkes gibi füzelerden, bombalardan korkar. yıkıcı bombaların kendi karılarının, çocuklarının, öylesine sevgiyle oluşturdukları herşeyin üzerine düşebileceğini bugün ilk kez gördüler. elektronik makineleriyle hesaplara girişip sistemin iyi olmadığı sonucuna vardılar. ama, bu küba demokrasisini ortadan yoketmekten vazgeçtikleri anlamına gelmez. tartıştıkları yöntemler arasından, küba devrimine karşı en iyi saldırıyı gerçekleştirmeye hangisinin uygun olduğunu bulup çıkarmak için yine bitmez tükenmez hesaplara giriştiler. önlerinde idigoras yöntemi var, nikaragua yöntemi, haiti yöntemi var. şimdi, saint-domingue yöntemine de sahipler, ayrıca florida kiralık asker yöntemi, oas yöntemi de var. doğrusu, pek çok yöntemlere ve bunları geliştirmek için çok büyük güce sahipler .

cumhurbaşkanı arbenz ve halkı bu deneyimden geçti. ne yazık ki, guatemala'da cumhurbaşkanı arbenz'in eski tarz bir ordusu vardı, halkların dayanışmasının herhangi bir saldırıyı geriletebileceğini de pek iyi anlayamamıştı.

gerekli anda, küba devrimini savunmak için, tüm hiziplere ulusal siyasi mücadeleleri unutturan bu dayanışma, bizim en büyük güçlerimizden biridir. bunun bütün latin amerika gençliğinin de görevi olduğunu söyleyebilirim, çünkü burada olup bitenler yeniliği içerir ve incelenmeye değer. iyi olduğunu sizlere ben söyleyecek değilim, kendi gözlerinizle göreceksiniz.

kötü yanları var... biliyorum; örgütlenmede birçok eksiklerimiz var, biliyorum. sierra'ya gitseydiniz, hepiniz de belki bunları görecektiniz. hâlâ "gerillacılık" var... biliyorum. ulaşmak istediğimiz sayıya bakarsanız korkunç teknisyen açığımız var. ordumuzun henüz gerekli mükemmelliğe erişmediğini, milislerin henüz bir ordu oluşturacak biçimde örgütlenmediğini biliyorum. ama bildiğim ve sizin de bilmenizi istediğim birşey varsa, o da devrimin, her zaman küba halkının iradesi hesaba katılarak yapıldığı; her köylünün, her işçinin silahı iyi kullanamıyorsa, her yeni günden silahını daha iyi kullanmayı öğrenmek için yararlandığıdır. eğer şu anda, teknisyeni amerika birleşik devletleri'ne gittiğinden, makinasının karmaşık aygıtının işleyişini anlayamıyorsa, işçimiz her gün, bunu öğrenmek için, fabrikasının daha iyi çalışması için inceler, araştırır, çaba harcar. köylümüz, mekanik güçlükleri yenmek için, kooperatifinin tarlasından en iyi verimi almak için traktörünü inceler.

kentsel ve kırsal kesimde tüm kübalılar, tek bir kardeşlik duygusuyla birleşerek, kesin ve kararlı bir düşünce birliği içinde, katıldığı her savaşta, karşılaştığı her fırsatta, özverisini, zekasının gücünü ve açık görüşlülüğünü kanıtladığı için en mutlak bir güvenle bağlandıkları şefin yönetiminde geleceğe doğru yol alıyorlar.

şimdi karşımızda bulunan bu halk, yeryüzünden silinmesi gerekse bile, ilk hedefi olacağı bir atom savaşının patlamasına neden olsa bile, bu ada tüm üzerinde yaşayanlarla birlikte yok olsa bile, her biriniz ülkenize döndüğünde şunları söylerse bu halk, kendini mutlu ve ödülünü almış sayacaktır:

"işte döndük. sözlerimizde, henüz küba ormanlarının nemi seziliyor. sierra maestra'ya çıkıp şafağı gördük. ruhlarımız ve ellerimiz şafağın tohumlarıyla dolu, bunları toprağa ekmeye, meyva versinler diye bekçilik etmeye hazırız."

o zaman, tüm kardeş latin amerika ülkelerinden, tüm toprağımızdan, halkların sesi artık sonsuza kadar şu cevabı verecektir:

"öyle olsun, latin amerika'nın her karış toprağında özgürlük fethedilsin!"

ernesto che guevara

notlar ;

1- latifundiya: latin amerika'da, ilkel yöntemlerle ve yarı-köle özellikte ırgatlık ve çobanlık yapılan, sahibi çoğu kez başka yerde oturan büyük çiftlik.

2- sürgünlerin, venezüella'da kübalı diplomatlara karşı giriştikleri eylemden sözediliyor .,

alıntı

politik yazılar, yar yayınları

tekrar belirteyim bu yazıyı 2 ay gibi bizamanda yazmayı tamamladım bu yüzden cok geciktim simdi buraya girmeyen arkadaşlara yada yasaklı arkadaşlara sözüm vardı.. umarım bunu görüyorlardır..

--------------------

bu arada verdiginiz katkılar ve ilginiz için sizlerede teşekkür ederim..

--------------------

vhercle gelsende okusan artık bunu..

kesinlikle lady sana da tşk ler çok güzel olmuş katkın

Serena ben bunu görmemiştim saol

Rica ederim epey oldu evet

Güzel paylaşımlar:)teşekkürler:)

gerçekçi olalım imkansızı isteyelim demiştir kendisi saygı duyulacak insandır ama dünyada kanlı gerilla die adı geçmektedir anlayan istediği yerden anlar benim için ATATÜRK'ten sonra gelmiş geçmiş en büyük devrim adamıdır selamlar olsun sana CHE

O bir tarihtir o direniştir saygıyla anıyoruz

Aradan kırk bir yıl geçti. Ernesto "Che" Guevara'yı Bolivya'nın Santa Cruz ilinin, La Higuera kasabasındaki ilkokulda kurşuna dizdirenler, geriye bir kırıntısı bile kalmasın diye ölüsünü gizli bir mezara gömseler, onun ayak izlerini takip edeceklere ibret olsun diye 1960'lar sonu dünyasına, morgdaki görüntülerini yaysalar da, tarih başka türlü tecelli etti işte…

ABD'den Arjantin'e göç etmiş bir aileden gelen, Latin Amerika'yı baştan başa kat edip, Guatemala'da ABD işgaline karşı koyan devrimcilerin arasına karışan, Meksika'da Kübalı devrimcilere katılıp, 30 yaşında Sierra Maestra'da commandante, 32 yaşında Havana'da İktisat Bakanı olan, 39 yaşında Bolivya'da bir gerilla foco lideri olarak ölürken katillerine "Ateş et korkak, yalnızca bir insan vuracaksın" diye meydan okuyan Buenos Aires'li bu hekimi, 1960'lar sonu gençliği ve devrimci aydınları yaşamayı ve ölmeyi anlamlı kılabilecek bir hayat tarzı arayışlarının en parlak modeli olabildiği için bağrına bastı. O, çağının statükoyu reddeden bütün aydınları ve gençliği için gerçekleşmiş bütün devrimlerin donduğu, devrimci kahramanların devlet adamlarına dönüştüğü bir tarihsel dönemde, başarılmış bir devrimden sonra devrimci kalmanın bir imkânının hâlâ var olduğunu kanıtlayan canlı bir örnek olduğu için de devrimciliğin çağdaş ahlaki modeliydi.

Uluslararası devrim

"Che"'nin kendi çağının devrimcileri için önemi yalnızca bu yüksek insani ve entelektüel niteliklerinde değil, iki kutuplu "detant" –"Soğuk Barış"- statükosunda "emperyalist dünya sistemi"ne karşı dünya çapında bir devrim hedefini yükselten biricik anlamlı çağrının da sahibi olmasındaydı.

16 Nisan 1967'de OSPAAAL (Asya Afrika ve Latin Amerika Halkları Dayanışma Örgütü) yayın organı Tricontinental (Üç Kıta) dergisinde yayınlanan mesajında "Che" önerisini ana hatlarıyla şöyle özetlemişti:

"En sağlam kalesi olan ABD tarafından uygulanan baskıyı silahlı mücadeleyle ortadan kaldırarak emperyalizmin topyekûn çökertilmesi!"

Bu stratejik hedefin "taktik" ana halkası ise şuydu:

"Halkların teker teker ya da gruplar halinde tedricen kurtarılmasını sağlamak", "düşmanı bütün ikmal üslerinden, yani kendisine bağımlı topraklardan yoksun bırakarak kendi topraklarından uzakta zorlu bir savaşa sürüklemek".

"Che", "bir dünya sistemi olduğundan ötürü", "kapitalizmin son aşaması olan emperyalizmin dünya ölçeğindeki bir kapışma ile yenilmesi gerektiği"ni ileri sürerken de 1930'lardan beri dünya komünist hareketinin gündeminden kaldırılmış olan, "her yerel devrime uluslararası ölçekte bir devrimci sürecin bir parçası olarak yaklaşma" ilkesini ihya ediyor ve devrimcileri 1917 Ekim Devrimi'nden bu yana ilk kez sosyalist devrimin uluslararası niteliği üzerine yeniden düşünmeye çağırıyordu.

Kesintisiz devrim

Öte yandan "Che" kendi çağında neredeyse bir tür "komünist" dogma halini almış olan "aşamalı devrim" –önce milli ve demokratik, sonra sosyalist"- şablonuna karşılık Marksist geleneğin 1848 devrimlerinden çıkarken kurduğu "kesintisiz devrim" yaklaşımını da ihya ediyordu. Geleneksel Komünist partilerin (KP) "demokratik" ve "antiemperyalist" ittifaklar dolayımıyla, "milli burjuvazilerin desteğini alarak önce demokratik bir devrim gerçekleştirme, daha sonra sosyalizme yönelme stratejilerine "Che" şöyle karşılık vermişti Tricontinental'e mesajında:

"…Yerel burjuvaziler emperyalizme karşı koyacak güçlerini –eğer hiç var olmuşsa- bütünüyle tüketmişlerdir… Yapılacak başka bir şey yok, ya sosyalist devrim [yapacağız] ya da bir devrim karikatürü…"

Bu çağrının peşinden giden yüz binlerce insanın çabaları emperyalizmi "bir dünya sistemi" olmaktan çıkarmaya yetmedi. 1970'ler ve 80'ler bazı kısmi zaferlere karşın "Che"nin yolunu izleyenleri program hedeflerine ulaştırmadı. Aralarında arkadaşlarımızın, Türkiyeli devrimcilerin de olduğu farklı halklardan pek çok devrimci İran'da, Filistin'de, Oman'da, Sri Lanka'da, Bolivya'da Venezüalla'da, Uruguay'da, Paraguay'da, İspanya'da, Bask'ta, dünyanın bütün kıtalarında Ariel Dorfman'ın deyimiyle "kendilerini bekleyen kurşunlar"la, darağaçlarıyla buluştular, işkencehanelerde, sorgu merkezlerinde azap çektiler, ceza evlerinde uzun esaret yılları geçirdiler… Her yerde Amerikan harp doktrinleriyle yetişmiş generallerin çizmeleri, genç kadın ve erkek devrimcilerin, emekçilerin, yoksulların bedenleri üzerinde tepindi…

Ama tarihin cilvesine bakın: 41 yıl sonra yalnızca Bolivya'dakiler değil, Arjantin'dekiler, Şili'dekiler, Brezilya'dakiler, Venezüella'dakiler, Uruguay'dakiler, Paraguay'dakiler, Peru'dakiler ve diğerleri, Latin Amerika'nın, Akdeniz'in, Asya'nın bütün askeri diktatörleri ve oligarkları da gittiler- cehenneme ya da hapisaneye… Vallegrande morgunda "Che"'nin cansız bedeni başında onu delik deşik eden mermilerin izlerini parmağıyla gösteren Bolivyalı subayların esamisi okunmuyor artık ama "Che" şimdi her yerde, Alberto Korda'nın 1960'ta çektiği bereli fotoğrafı her yerden bize bakıyor… Dünyanın bütün ülkelerinde, bu arada Türkiye'de de, "Che" tişörtlerin bağrında, anahtarlık ve takıların ucunda, sigara paketlerinde, "içerseniz ölürsünüz" uyarısının yanı başında, içki şişelerinin etiketlerinde, video-kliplerde, posterlerde, resim-heykel sergilerinde, fotoğraf yıllıklarında, çorap, kemer, diş fırçası, terlik ve akla gelecek ya da gelemeyecek her tür ticari nesnenin bir yerinde, onu görebilirsiniz, görebiliriz…

Ariel Dorfman, TIME dergisinin 20. yüzyılın en önemli yüz insanı arasında gösterdiği "Che" Guevara için yazdığı makalede bu paradoksal ve ironik durumu şöyle açıklıyordu:

"Boylu boyunca bir siniklik, çıkar ve çılgın tüketim dünyasına gömülmüş oldukları için asla onun ayak izlerini takip etmeyecek olanların gözünde hiçbir şey 'Che'nin maddi refaha ve gündelik arzulara sırt çevirişi kadar hoş olamaz. 'Che'yi bu kadar çekici kılanın, onun bize bu kadar uzak, onun hayatını tekrar etmenin imkânsızlığının bu kadar aşikâr oluşu olduğunu söyleyebiliriz."

Gene de dünyanın her yerinde kadın/erkek yüz binlerce milyonlarca gencin başka herhangi bir popüler politik ikonu değil de "Che"yi göğüslerinin orta yerine yerleştirmelerinde, özentiden, stereotip düşkünlüüğünden, "Che"nin artık zararsız bir imge haline geldiği bilgisinin sağladığı güvenden başka bir şey arayamaz mıyız?

Neden, örneğin, ABD'de yüzbinlerce genç tişörtlerinde J(ohn) F(itzgerald) K(ennedy), ya da George Washington imgesiyle dolaşmıyor, neden örneğin hiçbir faşistin, hiçbir liberalin imgesini kendisiyle bağlamak için en ufak bir arzu duymuyor dünyanın hiçbir yerinde hiçbir genç insan; neden liberal hediyelik eşya imalatçıları, liberal bir kahramanın (öyle biri varsa eğer) anahtarlıkların ucundan bize bakmaları için yardımcı olmuyorlar? Neden "Che"den başkası para etmiyor acaba?

Belki de tılsım başka bir yerdedir!

1968'de, eski kuşaklar, "Che"nin çağrısına kulak kabartanlara dünya ölçeğindeki büyük güç analizlerinden dem vurur, bu güç analizleri her bir ülkede yalnızca sınırlı bir reform imkanına işaret ettiği halde, silahlı mücadeleye girişmenin taktik yanlışlıkları üzerine diskur çekerlerdi. Büyük olasılıkla, "mümkün olan"ın sınırları bu güç analizleriyle çiziliyordu. "Che"nin kahramanca ölümü bu sınırların aşılamazlığının somut bir göstergesiydi onlara göre. Öyleyse, niçin 1968'de bir devrimin hâlâ mümkün olduğuna inanan milyonlarca insan "Che Si!" diyerek bu "yanlış"a onay vermiş olabilirlerdi?

"Che"nin ölümü, dünyayı değiştirmede bireysel insan iradesinin olanaklarının sınırlarına olduğu kadar, bunun içerdiği potansiyellerin çokluğu ve sınır tanımazlığına da işaret ederek, "nesnel" denilen toplumsal süreçlerin "bireysel öznellikler"in organik bir toplamı olduğunu bir kere daha düşünmemize ve bir devrimi istemenin onu başarmaya yetmediğini, ama ancak bir devrimi hakikaten istemenin ve onun için bu dünyadaki bütün çıkarlardan vazgeçebilmenin onun yegâne öznel imkanı olabileceğini somut olarak kavramamıza hizmet ettiği için, kendi çağının en parlak insanlarının bu örneği hayatlarının ilkesi kılmalarına yol açtı. Bu, "Che"nin "emperyalizmi topyekün çökertme" stratejisinde kazandığı en büyük zafer oldu. İnsanları mantıksal bir "yanlış"a tarihsel bir onay vermeye yönelten, bu zaferi kutlama arzusuydu da.

"Che"nin imgesiyle kendi varlıkları arasında bir ilişki kuran genç insanların onun mücadelesinin anlamını gerçekten kavradıklarını ya da bunu devrimler tarihinin içinden okumayı başardıklarını düşünmek çok iyimserlik olurdu. Ama onların "Che"nin hakikatinden tamamen habersiz olduğunu düşünmek için de insanlıktan umudu kesmiş olmak gerekir doğrusu. Bu sınırsız tüketim, marka düşkünlüğü, piyasa idolleriyle örtülü, eşitsizlik ve haksızlık dünyasının karşısına bir sportif eşya firmasının, ya da bir pop ikonun imgesiyle değil, göğsünde "Che"nin ölümsüz suretiyle çıkan bir genç bu dünyaya itiraz ettiğini dile getirmenin en dolaysız, en az dolambaçlı göstergesine başvuruyor. 20. yüzyılın son büyük devrimci dalgasıyla özdeşleşen insanın hatırasının onu 21. yüzyılın gelmekte olan ilk büyük devrimci dalgasına bağladığını, bilmese de hissediyor… "Che" devrimin yüzü, onlar bu yüzü seviyor!

alıntı.......

super bir paylasim eline koluna saglik