Acıma Acıyorum

Acıma Acıyorum

 

Ucu ucuna kaçırdım sevmeleri... İnsanlara can dediğimde bir canımın olmadığı geldi aklıma. Yeminlliyim ben,adımı bile kendimin koymadığım bir dünyada ne kadar ben olabilirim...? Hepimiz başkalarının hayatlarını yaşamıyor muyuz? İşte bu kez yaşamıyorum... Yeminliyim ben,yaşadığım sürece günah işleyeceğim...!

 

Geceye uzanmış titrek ellerim. Bu gece bütün yıldızları indirdim gökyüzünden. Dünyayı mahkum ettim karanlığa. Bu bir yas değil,bir intikam biçimidir...!

 

Kalabalıklar artırdı yalnızlığımı, sokaklarda fark ettim çiğnenmiş bir taş olduğumu. Gözlerim kan içti yıllarca,kan. Ellerim tutmadı bir daha insan elini. Düşlerime ayaz vurdu… Sanmayın bu yaşamak,bu düpedüz ölme biçimidir...! İnsanların yapışkan elleri tuttu yakamı. Fikirlere gebe yaşamımı aldılar elimden. Sanmayın ki bu bir hayat yaşanır yeniden.Bu bir dibe vurma biçimidir...!

 

Ağladım,anladım ki ağlamak anlamakmış... Bu kez çocuk olacağım tutmayın düşlerimden... Mezar taşına çaktılar düşlerimi. Kör oldu gözlerim, duymaz oldu kulaklarım. Bir gün geldi bütün yeşiller,sarıya boyandı. Bir gün geldi kaybettim bendeki beni. Sonra insanları kaybettim, gülümsemeyi kaybettim,dünü kaybettim, yarını kaybettim, gökyüzünü kaybettim,yeryüzünü kaybettim. Dünyamı kaybettim,ahireti kaybettim. Adım yok,sanım yok, tanımlanacağım bir tarif yok. Bu kayıp şehri bulabilecek bir nefes yok....

 

Ağlamayı öğrendi artık gözlerim. Susmayı biliyor dilim. Büyüdüm, büyüdüm ve en sonunda unufak bir toz haline geldim. İçmeme bile gerek yok artık.

Bütün şairleri öldürdüm,bütün yazarları... Artık kendim yazıp,kendim ağlıyorum. Roma'yı da ben yaktım, Viyana'yı da ben kuşattım. Ben öğrettim Cemşid'e şarap yapmasını. Kız Kulesi'ni ben inşaa ettirdim, acımı saklamak için...!

 

''Beni öldürmeyen şey,beni güçlendirir.'' dedi Nietzsche, beni dindirdi. Acını sev ve ondan korkma dedi bir ses,beni inandırdı. Onlara gül! dedi,ben kahkaha attım acılarıma. Sonra korktu benden boynunu eğen düşlerim büyüdüler. Sonra acıma,acımaya başladım. Ukala dedi insanlar buna. Aldırmadım...!

 

Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, büyük acılarla koyun koyuna,büyük sularda boğulacaksın dedim. Acım korktu benden,ben güldüm ona... Heyyy,duyanınız var mı? Kulaklarınızı açın ve dinleyin: Acımı öldürdüm ben...! Çünkü artık yaşamıyordum...!

...

biraz karmaşık we saçma gibi ama bende bilmiyorum içimden geldi yazdım snr ekleyim dedim

kabullenmek acıyı bıraz daha azaltır verebılecegım tek tavsıye de bu sanırım

yazını bırsey dedıgım yok:) dısarda hava guzel dolunay da var bıraz rahatla bence:)yürümek iyi gelır

tavsiyelerin için teşekkür:D

bendeki acıya alışmakla gelen bi acımasızlık ve duygularımın yok oluşu.Bu hem güzel hemde berbat bi durum ...

ıyı de bu doğal bı surec yanı alısmak...düşünsene hergun ölünün yasını tutmak nasıl bır cehennem olurdu ınsan ıcın..duygularını alevlendırecek bır ısık bulursun umarım:) ama ınsan kendısının sıfası olmasını da bılmelı bazen..misal idioteque/radıoheade eslık etmeye calısmak ama tıkanmak:D

:Dsağolasın güzin abla

eywallah gözüm:D

amannnn boşverrr be arkadaşım herbirimiz batıyoruz o acılara kimimiz belki biraz daha fazla yinede nefes aldığımız sürece gülmekten vazgeçememekten yanayım boşver be arkadaşım boşverrrrrr:D

zaten öyle yapiyorum bazen arada bi geliyolar

efferin sana

aıları sahiplenerek yaşayınca snki daha çabuk geçiriyoruz bu süreci gibi geliyor bana. güzel satırlar teşekkürler.

hıc kımse acımaz bana yaram kadar

hıc kımse acımaz bana yaram kadar

:rofl::rofl:gıder ayak kopartın saol:rofl:

Derler ki buyuklerimiz;Allah taslara dert vermis,taşlar parçalanmış.İnsanlara dert vermiş en dayanıklı olan inşanmış.Ayrıca güzel yazmışsın.