Şeker Portakalı ; J. M. Vasconcelos

El ele acele etmeden sokakta yürüyorduk. Totoca bana hayatı öğretiyordu. Ben de, ağabeyim elimden tuttuğu ve bana bir takım şeyleri öğrettiği için durumumdan hoşnuttum. Nesneleri bana evin dışında öğretiyordu. Çünkü ben evde keşiflerimi tek başıma yaparak kendi kendimi eğitirken; yalnız olduğum için yanılıyordum. Yanılınca da eninde sonunda hep dayak yiyordum. Önceleri kimse beni dövmezdi. Ama sonra her şeyi öğrendiler ve zamanlarını, benim bir şeytan, bir baş belası, lanet olasıca bir sokak kedisi olduğumu söyleyerek geçirmeye koyuldular. Buna aldırdığım yoktu. Sokakta olmasan şarkı bile söylemeye başlardım.

Sayfa:11

Evde küçük çocukların her biri, küçük kardeşlerden biriyle ilgilenmek zorundaydı. Jandira, Gloria’ya ve Kuzeyli bir ailenin yanına verilen başka bir ablama bakmıştı….

….

İki küçük kardeşim daha bebekken ölmüştü ve onların sadece sözünün edildiğini işitmiştik. İki küçük Kızılderili oldukları söylenirdi. Simsiyah ve dimdik saçlarıyla koyu esmer iki Kızılderili.

Sayfa:24

Eve geldiğimizde Gloria ve Jandira bulaşıkları yıkadılar. Gloria’nın gözleri çok ağlamış gibi kıpkırmızıydı. Ama kendini toparladı, Totoca’yla bana dönüp:

“Çocukların yatma saati geldi” dedi.

Böyle söylerken yüzümüze bakıyor, ama bu gece aramızda çocuk olmadığını biliyordu. Hepimiz büyüktük. Küçük küçük parçalarla, aynı üzüntüden payını alan büyük ve üzgün kişiler.

Belki bütün suç, Elektrik Şirketi’nin kestiği ışığın yerini almış gaz lambasının ölgün ışığındaydı. Belki…

Tek mutlu kişi, başparmağını ermek uyuyan küçük kraldı. Atı yanı başına diktim. Ellerimi hafifçe saçlarında gezdirmekten kendimi alamadım..

Sayfa:51

Toparlanmam için bir hafta gerekli. Bezginliğim, ne acılardan, ne de yediğim dayaktan geliyordu. Doğrusu, evde bana iyi davranmaya başlamışlardı. Bu da olağan değildi aslında. Ne var ki, bir şeyin eksikliğini duyuyordum: beni kendime getirecek, belki insanlara, onların iyiliklerine inandıracak önemli bir şeyin eksikliği.

Sayfa: 153

Brezilyalı yazar Jose Mauro de Vasconcelos, Rio de Janerio yakınlarında, Bangu kasabasında doğdu. Çok yoksul bir ailenin on bir çocuğundan biriydi. Okumayı kendi başına söktü. Dokuz yaşındayken Potengi ırmağında yüzmeyi öğrendi. Hep, ileride bir gün yüğzme şampiyonu olmanın hayalini kurdu. İki yıl süren tıp öğrenimini yarıda bırakıp elinde bavuluyla eski bir şilepe atlayıp Rio de Janerio’ya geri döndü. İlk işi tüysiklet boks antrenörlüğü oldu. Karşılaşma başına kazandığı pek az bir parayla açlıkla tokluk arasında bir hayat sürdü. Muz taşıyıcılığından, gece kulübü garsonluğuna kadar çeşitli işlerde çalıştı. Yaşadığı değişik çevrelerde edindiği gözlemler, tanıdığı değişik insanlar, onun yazarlığında çok etkili oldu. Ama 1968 yılında yazdığı Şeker Portakalı, onu ülkesinin en ünlü yazarlarından biri yaptı. Bu romanını on iki günde yazdığını açıklayan yazar, “Ama onu yirmi yıldan fazla taşıdım yüreğimde” der. Bu kitabın baş kahramanı küçük Zeze’nin serüvenleri, o büyüdükçe, Güneşi Uyandıralım ve Delifişek adlı romanlarda devam ediyor.

Arka Kapak…

Şeker Portakalı

Can Yayınları

Jose Mauro De Vasconcelos

çocukluğumun samed behrengi'den sonraki en önemli kahramanlarından birini sizinle paylaşmak istedim

aradım yoktu kitap tanıtımlarında..

bir çocuğun dünya algısı, acıları,mutlulukları,beklenti ve arzuları, hayalkırıklıkları, engelleyemediği afacanlıkları sonrasında verilen ceza karşısındaki güçsüzlüğü ve masumluğu, imkansızlıklar karşısında bunu hiç haketmeyen acıyan kalbi; ancak bukadar güzel yaşatırcasına anlatılabilir. kitap şu an elimde değil ancak Vasconcelos'un kitaptaki şu ifadeleri çok hoşuma gitmişti: 'sevgimle mutluyum ancak yanıldığımda oluyor. sanırım bu daha sık oluyor...' kitapta zaten, insanın ancak sevgiyle yaşayabileceği mesajı hep veriliyor.

Bu da kitabın elektronik hali, okumak isteyenler için...

güzel kitaptı..