Oyunculuk adına küçük bir öykü...

Aktör hafif bir heyecanla saatine baktı.. “Hım saat beş “ dedi kendi kendine..Bir an geç kalır mıyım kokusuyla panikledi..Ama daha erkendi..Akşam 20:30’da oyunu vardı. Ama o sabahtan beri çok heyecanlıydı.. Hatta gece bile doğru düzgün uyuyamamıştı..

Neden mi? Çünkü tiyatro onun hayatıydı ve onu hafife alamazdı. Bir süre oturup bekledikten sonra, aç olduğunun farkına vardı.. Yediklerine çok dikkat edip, yağlı, tuzlu veya ekşi şeyler yememeye çalışıyordu. Dikkat etmediği takdirde rahatsız olup belki de rolünü istediği gibi oynayamayabilirdi.

Hafif bir şeyler yedikten sonra, düşüne düşüne evi şöyle bir turladı..Tiyatro’ya gidip gitmeme konusunda derin derin düşünmeye başladı..Şimdi gitse çok erken olacak ve yeteri kadar dinlenemeyecekti..Oysa ki daha dün oyunu vardı ve dinlenmesi gerekiyordu..

İçi içini yiyip dururken ani bir kararla tiyatroya gitmeye karar verdi.. Bir yandan elbisesini giyerken bir yandan rolüne çalışıp ezberini geçiyor ve oyunun çok iyi geçmesi için Tanrı’ya dua ediyordu.

Tüm kontrollerini yaptıktan sonra, evden çıktı.. Biraz heyecanlı, biraz ürkek ve biraz da sevinçle yürümeye başladı.. Yolda insanları inceledi..Mesleği gereği insanları iyi gözlemleyip onlardan kendisine dersler çıkarmalıydı..

Bir süre sonra tiyatro’ya ulaştı.. Kapıdan girer girmez yönetmeniyle karşılaştı.. Hafif bir gülümsemeyle “Niye erken geldin” dedi yönetmeni.. Aktör hafif bir mahcubiyetle “ Bugün bir işim yoktu. Erken gelmek istedim” dedi. Yönetmeni “Aferin sana “ diyerek başını sıvazladı. Sonra küçük bir tebessümle orada ayrıldı.. Hocasının bu hareketi onu çok mutlu etmişti..

Hemen kulise doğru hareketlendi..Her şeyi tüm ayrıntısına kadar kontrol ederek bir eksiğinin olup olmadığına itina ile baktı..” Evet.. Kostüm burada, aksesuarlar da burada” diye mırıldandı.

Bu sırada oyuncu arkadaşları gelmeye başladı.. Birden ani bir hareketle saatine baktı..Oyuna sadece bir buçuk saat kalmıştı.. Daha çok heyecanlanmaya başladı..Biraz rahatlamak için arkadaşlarıyla şakalaştı..Daha sonra sahneye çıkarak dekorları ve aksesuarları kontrol etti. Dekor ve aksesuar sorumlusu olduğu halde içi rahat etmemişti..

Birden yorulduğunu hissederek sahnenin önüne doğru ilerledi ve o büyük salonun ihtişamına, oyun geceleri oynadığı rollerin ruhlarına selam verir gibi gülümsedi..

Çok derin bir nefes çekerek, mistik bir yolculuğa doğru yelken açtı.. Adeta büyülenmişti..Sanki trans halinde bir martı gibiydi. O sırada kendisini izleyen teknik ekip’ten bir arkadaşı alaylı bir şekilde gülümsedi..

Aktör “ çalışma yapıyorum, sesimi açıyorum” diye cevapladı.. Küçük adımlarla kulise doğru yönelerek oyuncu arkadaşlarının gelip gelmediğine baktı.. Hepsi gelmişti. Heyecanlanarak yine saatine baktı.. Oyuna 45 dakika kalmıştı..Hemen hızlı hızlı kostümünü giymeye bir yandan da ezberini geçmeye başladı.

Oyuna artık yarım saat kalmış, aktör’ün kalbi daha da hızlanarak atmaya başlamıştı.. Panikle, heyecanını bastırmaya çalışırken birinci gong çaldı..Herkes hazır mı! diye panikle sağına soluna baktı..Evet.. herkes hazırdı..Konsantre olmaya çalıştı.. ”Acaba seyirci nasıl?” diye düşündü..Ardından ikinci gong çaldı..Aktör içindeki rolüne seslendi hazır mısın? Sanki rol de ona ” ben hazırım sen rahat ol yeter ki” dermiş gibi Aktör sakinleşip iyice konsantre oldu..Üçüncü gong çaldı ve perde..

Aktör’ün rolü iki buçuk saatlik bir oyunda sadece iki dakika sürecek küçücük bir roldü.. Sadece bir cümle repliği vardı. O kelime de şuydu. “Bende bir gazoz alayım”

Belki de yazımı burada bitirmeliydim. Ama eksik bazı şeyler olduğunu düşündüm. Öncelikle bu öykü gerçektir. Aktörün kim olduğu da çok önemli değil..Bence Önemli olan oyunculuk denen sanatın ne kadar kutsal olduğunun bilinmesidir.

Sahnelerimiz yıkılırken bilinsin ki kendi geleceğimiz ve yaşatmaya çalıştığımız hayallerimizde yıkılıyor..Bunun için elimizden geleni yapmamız gerekiyor.. Tiyatro dolu günler dileğiyle..Sağlıcakla kalın..

Tarkan çuhacı

güzel bi öyküymüş...

eklediğin için sağol...

birun sahne adına her zaman varımı yogumu koyarım ortaya...tskler...