Ayrılık...

Tek sözcüktür,

Tek kelimedir.

Basit,sade,yalın…

İçinde taşıdığı milyonlarca anlamın varlığını o umursamaya dursun

O kendi kendini yaratmıştır…

Sonuçlarını hiç bilmeden.

Kimileri için yeni bir başlangıçtır

Kimileri içinse hiç varolmayan son…

Kimileri bahanelerin ardına gizlenir onunla

Kimileriyse gerçekliğini kanıtlar…

Canı acır insanın.

İçinden…çok derinde,içinde bir yerleri;

Susturamaz.

Suçlu da o kelimedir,

Yara da..

Umutta o kelimede kendini bulur,

Özgürlükte…

Ama en kötüsü;

Gözyaşlarının nedeni de…

Bazıları için hiçtir;

Bazıları için her şey

Onlarca yazı yazılır ona

Onlarca isyan taşır içinde.

Her isyan daha da kırık bir kalp…

Çelişki de payını almıştır ondan;

Hem en anlamlısıdır

Hem de en anlamsızı,

En saçma olanı.

Aslında en mantıklısı…

Hayalkırıklıklarını yüklemiştir omzuna

Yalın görünüşün altına gizlediği ihtiraslarla.

Canını yakar insanın

Duygular ve mantığın savaşını barındırır.

Tüm duyguların acı senteziyle yıkanmıştır.

Temizdir,gerçektir…

Hüzün ana maddesidir,

Kimyasal reaksiyonlara karşı fazla hassaslaşmıştır.

Saçmalatır,uyutur,üzer,sevindirir,güldürür,serbest bırakır…

Bir sevinçtir ayrılık;

Bir acıdır ayrılık.

Her an hissedilen

Her baktığın yerde gördüğün,

Her kahkahanın ardında gizlediğin.

Ve…

Hep yanında götürdüğün!

Meğer zormuş aslında insanın söylemek istedikleri...korkarmış anlatmaktan,söyleyemek büyük cesaretmis.

Soyleyemedigimde anladım.

Meğer zormuş insanın guvenmesi.Aklında hiçbir soru işareti olmadan kendini saf sevgiye bırakması,düşünmeden inanarak hareket etmesi...

Guvenemediğimde anladım.

Meğer zormuş insanın inanması...Doğruların birer birer yıkıldıgı hayalkırıklıgı parcalarınının ardında gizlenerek bilmemezlikten gelmenin verdiği acı içten içe büyürmüş içinde farketmeksizin....

İnanamadığımda anladım.

Meger zormus insanın düşüncelerini kontrol etmesi.Her an çelişkilerde kaybolması,zıt düşüncelerin esiri olması,kendisiyle çelişmesi...

Düşüncelerimle yüzleşince anladım.

Meger zormus dogruyu söylemek bağıra bağıra.Senin ‘dogrun’ baskalarının hayatının ‘yanlış’ları da olabilirmiş,sen onlara dogruyu anlattığını zannederken onlar coktan yargılarmıs seni ‘yanlıs’larına ınandıkları icin.

Dogrularımı savunamadığımda anladım...

Zormus yasamak meger,büyüdükçe gerçekler daha da acıtırmıs canını insanın,büyüdükçe mantık daha da hissettirirmiş varlıgını...

İçimdeki çocuk ölemeye başladığında anladım.

Meger dostsuz olmazmış hayat,paylasılan anlar hep eksik kalırmış,gözlerin hep ararmış dostları,içinde hep bir boşluk olurmuş.

Kahkahalarım eksildiğinde anladım...

Meger buyudukce mantıgı on plana gecermiş insanın,kalbini yok sayarak verilecek olan kararların esiri olurmuş insan,kalbine ulaşamazmış bir türlü...

Sana git derken anladım...

Ve ölümün karşısında herşey anlamsızlaşırmış meğer,değerler yeni anlamlar bulurmuş,yaşanılan anların değeri bilinirmiş.

Arkandan ağladığımda anladım....

Çok güzel yazmışsın=)

çok hoş....