Erkeği Öldürmek...

'erkeği öldürmek'

'..erkeği öldürmek iktidarı öldürmektir, tek taraflı hakimiyeti, eşitsizliği öldürmektir, hoşgörüsüzlüğü öldürmektir.

hatta giderek faşizmi, diktatörlüğü, despotizmi öldürmektir..'

düşünüyorum da devleti affedebilir miyim? asla!

peki ya erkeği? asla!

insana anlayamadığı, ikna olmadığı, gönüllü olmadığı bir hayat yaşatan hiç kimseyi affedemem.

zihniyette başlayan egemenlik, insan sayısı birden ikiye çıktığı anda kendini açığa çıkarabilir. bunun için iki kişiden birinin erkek olması yeterlidir.

ilk topluluklardan bugüne erkeğin gücünün kabulü, egemenliğin/hükümranlığın kabulüdür. erkeğin, evrenin ilk ve en büyük suçlusu olduğu ve bu suçunu büyüterek sürdürdüğü acı bir gerçektir.

bugün apaçık, zorla, zalimce ya da gizlice, şefkatle, incelikle hayatımızda egemen olan/olmak isteyen her şey erkekliğin farklı biçimleri, çeşitleridir.

devlet, erkeğin zorbalığının en büyük organizasyonu, en örgütlü halidir. ordu, erkeğin en silahlı ve kurallı birlikteliğidir.

babama aile içindeki 'korucu başı' diyebilirim. devlet, ahlak, din her şey onun süzgecinden geçerek aile içinde kurallara dönüşür.

onlara, (babalara) aile zindanının gardiyanları ya da bu zindanın bilinçsiz ama gönüllü bekçileri diyebilirim.

annem babamın zindanında ömür boyu hapse mahkumdur. seçme şansı olsaydı belki daha rahat bir zindana düşmek isterdi ama bu şansı hiç olmadığı için şükretmesini bilecek, kadın olmasının cezasını söz dinleyerek ve itaat ederek çekecektir.

ben yalnızca babam istediği için dünyaya geldiğime eminim. sanıyorum bir 'tecavüz' sonucu dünyaya geldiğimi düşünmemek için ben de herkes gibi annemi babamla nikahlayan devlet kanunlarına ve toplumsal ahlak anlayışına sığınıyorum.

ben kanunlara uygun bir mecburiyetin, bir egemenlik biçiminin sonucuyum.

acaba bu ülkenin insanlarının, hatta dünyanın kaçta kaçı böyle?

biraz düşününce çok garip geliyor; bir adam o sırada yalnız uçkuruyla düşünebildiği ve yanındaki kadının iradesi olmadığı için senin dünyaya gelmene neden oluyor. kendi mağrur, onurlu, namuslu sandığı varlığını tescillemek istiyor. bu adam bütün saçmalıkları, kompleksleri ve zavallılılığıyla sırf erkek olduğu ve istemediği halde annemize verdiği spermlerinden dolayı senin baban, hatta kaderin oluveriyor. babalıkla beraber büyük, saygı değer, yalnızca iyiliğimiz için çalışan, bizlerin koruyucusu, kutsal kişi haline dönüşüyor. bu, her şeyini bir organına borçlu olan baba, gönlümüzün ve sofralarımızın baş köşesine yerleşiyor.

zorun, güç ilişkisinin, hiyerarşinin, iktidarın cinsiyeti erkektir. bu pisliklerin tümü kadına da erkekten bulaşır. bunlara sahip olmak isteyen kadın içinse tek yol, bunlara sahip olan erkeğe yakınlaşmaktan geçer. kadın, bu erkeğe gönüllülükle, zevkle ve mutlukla yaklaştıkça kendinden çıkar. artık kadın görünümünde bir erkek olur.

buna rağmen içindeki erkeği öldüren erkek çok azdır çünkü içindeki erkeği öldürmek daha çok dert, daha fazla acıya denktir.

oysa, en iyi erkek ölü erkektir! içindeki erkeği öldüren erkek..

bu düşünceyi korkutucu bulan erkeğin iç sesi şöyle der: 'nee? içindeki erkeği öldürmek mi? peki eğer erkek, içindeki erkeği öldürürse kadın mı olacak? yoksa ne?

başka seçenekler yok mu? saçmalık! erkek doğmak suç mu ki? erkeğin de kadının da iyisi-kötüsü vardır. erkeği öldürmek demek erkeğin kendine kastetmesi demektir.'

erkek kendi gözünde asla kastedilmeyecek kadar önemli ve vazgeçilemez bir varlıktır. iyi olan hatta mükemmel olan erkek kendisidir.

kadınlar bu mükemmel cinsin başındaki tacın çiçekleridirler. bu çiçekten tacı erkeğin başına takan tanrı'dır.

o zaman erkek erkekliğini, çiçek çiçekliğini bilmek zorundadır.

egemen olan her türlü şeyle hesaplaştığını düşünen erkekler bile (ki, biz bunlardan sıkça görürüz), yeri geldiğinde erkek olmanın, bu doğal ama ayrıcalıklı durumun rahatına/faydalarına yaslanırlar.

erkek ideolojisi, ancak etrafındaki tüm güzel şeyleri bitirip tükettikten sonra kendini bitiren bir hastalık gibidir.

kadın ise kainatta erdemleri, zevk ve sevinçleri görmezden gelinen, reddedilen en büyük potansiyeldir. erkek, bu potansiyelin canına okumayı şart edindiğinden yeryüzünde en acı veren, en rezil ne varsa o hakimdir.

bu hakimiyetin erkeğini susturmak, insanlığın kara tarihini yazan bu kıyıcılığa son vermek, ancak kendini, kendinden bağımsızlaşarak ele alabilen erkeğin cesaret edebileceği bir fiildir. bana göre 'namus, şeref ve ahl‰k' bu erkeğin yok edilme çabasıyla başlar.

egemen erkeği öldürmek, tarihi tüm acısından arındırır gibi işlenecek bu iç cinayet, erkeği saygıya ve övgüye değer kılacak tek şeydir.

serap sönmez