İktidara, İktidar Olduğu İçin Karşıyım...

İKTİDAR, çeşitli aygıtlarını kullanarak istikrarlı bir biçimde anlattığı ve kabul ettirdiği doğrularla kendisini ayakta tutar. Oluşturduğu ya da kullanmayı uygun bulduğu bazı doğru kategorilerini bazen bireylerin tek tek, bazen cemaatlerin kabul etmesini sağlayarak kendisini süreklileştirir.

Eğitim, askeriye, cezalandırma sistemi, çalışma hayatı, medya ve daha akla gelebilecek pek çok aygıtla kabul ettirilen veya zaten benimsenmiş olanın yeniden üretildiği bu doğrular iktidarın ayakta kalması için önemlidir. Doğrular zaman içinde değişebilir ama bunun kabullenilmesini sağlamak için işletilen yöntemler, her halükârda iktidarın daha güçlenmesine yaradığı takdirde kullanılır.

İktidarın bu doğruların kabul edilmesi üzerine kendi sürekliliğini sağlaması, onun bu doğrular üzerine kurulduğu anlamına gelmez. Ve zaten öyle de değildir. İktidar doğrularla değil, o doğruları kabul ettirebilme düzeneğiyle ayakta durur. İktidarın temeli, doğrular değil, iktidar uygulamasının kendisidir.

Çalışmanın iyi, tembelliğin kötü olduğu ya da Fatih Sultan Mehmet’in İstanbul’a girdiğinde hiçbir Bizanslıya zarar vermediği şeklindeki doğruların hiçbirisi iktidar için hayatî önemde değildir. Bunlar belirli bir iktidar formu ya da sömürü ve köleleştirme düzeneği için vazgeçilmez olabilir, ancak iktidar için hayatî olan, bunları vazgeçilmez kılmak ve aksini düşünmenin törpülenmesi için gerekli olan şekillendirme, ikna etme, baskı altına alma yeteneğinin ta kendisidir. İktidar, herkes delicesine çalıştığı zaman değil, iktidar herkesi çalıştırdığı ya da uygun gördüğü zaman çalıştırmadığı ve bunu başardığı ölçüde iktidardır. Bunun kendi doğrularını üretebildiği, değiştirebildiği, ahlâkını ya da toplumsal ve bireysel rızasını üretebildiği (baskıyla veya iknayla) takdirde var olabilir.

Bu nedenle, örneğin, eğitim sisteminin bireylerin kafasına kazıdığı doğrulardan ziyade eğitimin kendisi iktidarın dayanak noktasıdır. Şu veya bu doğru küçük bireylerin zihnine işlenebilir, gün gelir devletin kutsallığından dem vurulur, gün gelir insan hakları zorunlu ders olur; ezberci sistem yerini sorgulayan bireyler üretme sistemine bırakabilir – iktidar, bunları değiştirmeyi başarabildiği, onun yerine bunu uygulayabildiği sürece kendisini var eder. Eğitim, içeriği nedeniyle değil, eğitim olduğu için bir iktidar uygulamasıdır; içeriğinde değişiklikler olsa dahi her takdirde iktidarın kendisini üretme aygıtı olacaktır.

Bu nedenle, iktidarın ‘doğru’su olmaz; iktidar, doğruyu üretme, kabul ettirme süreci, uygulaması ve yeteneğidir. Normun içeriği değil, kendisi iktidarı ele verir; bugün normal olarak addedilenler yarın değişebilir, normalin varlığıdır esas olan.

Bugün iktidarı salt bir hukukî veya siyasî form olarak düşünmemizdeki hata, bizi iktidarın kökenlerini aramaya, meşruiyet kaynağını sorgulamaya yöneltir ve bu çaba, büyük oranda zaman kaybıdır. İktidarın tabiî ki hukukî ve siyasî görünümleri vardır ve elbette bunlar önemlidir, bu görünüm ve önem vesilesiyle iktidarın kökenleri ya da meşruiyet kaynağı üzerine yoğunlaşmak hedef sapmasından başka bir şey değildir. Nihayetinde bu araştırma bizi bir iktidar yerine başka bir iktidarı meşrulaştırma sürecine götürecektir, “meşruiyet kaynağı”nı bulup teşhir edince ya da onu yok edince, elimizde ‘yeni’ bir iktidar uygulaması kalır. İktidarın kökenlerini ilahî güçte bulmak, insanlığa meşruiyet kaynağını “halk”a (veya “millet”e) doğru kaydırmaktan başka bir şey kazandırmadı; zira bu arayışın kendisi iktidar sürecinin bir başka veçhesiydi.

İktidar da tam da bu yüzden, evet doğrularını çoğaltır, ama bundan ziyade bu doğruları kullanma yeteneğini artırır. Pratik bir önermede bulunursak, iktidarla uğraştığınızda (‘anarşist’ anlamda bir uğraştan bahsetmiyoruz; bir siyaset felsefecisi ya da hukukçu olarak uğraşsanız da), bulduğunuz ‘gerekçe’ ve ‘kaynak’lar sonucunda iktidarın eli kolu daha fazla yere uzanıyorsa, ister “demokratikleşme” deyin ister “bireysel özgürlükler”, iktidar uygulamasının bir parçası oluyorsunuz demektir. Tanrı yerine halk, kral yerine parlamento koyduğunuzda, iktidar bu yer değiştirme sürecinin kendisinden kendini var etme ve güçlendirme imkânı bulur ve oraya yerleşir.

Çünkü, iktidarın bir ilkesi yoktur, tek kaynağı iktidardır. Anarşistlerin iktidar karşıtlığı, iktidarın şu veya bu ilkesine karşı olmalarından kaynaklanmaz, iktidarın kendisinden doğru kendisini güçlendirdiği gerçeğine dayanır.

Burada bir yanlış anlamaya izin vermeyelim: “iktidarın kaynağı kendisidir” derken, bir uygulamalar silsilesi ve bunun sürecinden bahsediyoruz, yoksa bir yerlerde çöreklenmiş kaynak bir iktidarın her yeni duruma adapte olmasından değil. Eğitimin şu veya bu biçimine adapte olan bir iktidar değildir mevzubahis, eğitimin biçimini değiştirirken kendisini de biçimlendiren bir uygulamalar silsilesidir. Herhangi bir metafizik kökende aranmasına da gerek yok, doğrudan hayatın içine sızdığı sürece ve hayatla, onu deforme eder anlamda, kesiştiği sürece var olan bir uygulamalar silsilesidir bu. Kafalarımızı iktidarla ilgili takıntılardan kurtardığımız zaman, iktidarla uğraşmamızın daha anlamlı olacağını söyleyebiliriz. Ve tabiî, bu takıntıların, salt yanlış anlamadan kaynaklanmayıp iktidarı çözümleme amacımızın “başka bir iktidar mümkün” hırsı olup olmadığını da önümüze koyarak bu işi yapabiliriz.

Proudhon, parlamentoda yaptığı bir konuşmada şöyle diyordu: “Ben Anayasaya karşıyım; benimsediğim şeyleri reddettiğinden ya da benimsemediğim şeyleri içerdiğinden değil, Anayasa, Anayasa olduğu için karşıyım”. Ve bunu söylediğinde, romantik isyankârlık yapmıyordu. Bugün de, yasaya sırf yasa, devlete sırf devlet olduğu için karşı olmanın “canım, siz de her şeye karşısınız” yüksek zekâlı (!) tepkisiyle karşılanmasına şaşırmamak elde değil. “Herkes eşittir” diyen yasanın, geri kalanlarla hiç de eşit olmayan birkaç yüz parlamenter tarafından çıkarılmasındaki akıldışılık bir kenara, yasa ve devlet, iktidarın bir uzantısı olarak, ancak iktidarın işine yaradığı ve onun devamlılığını sağladığı ölçüde herkesin eşit ya da özgür olduğunu söyler ve sırf bunu ağzına alması bile, eşitlik ve özgürlüğün tehlikede olduğunun göstergesidir.

Aslında bu, anlatılması kısmen zor bir mevzu, ama örneği değiştirirsek daha rahat anlaşılabilir. Che Guevera’nın reklamlarda, saatlerde ya da meşhur bir markanın tişörtlerinde kullanılması, Che’nin ideolojisinin propagandasını yapmaya değil, onun ideolojisini de aşar şekilde devrim düşünce ve idealinin altını boşaltmaya yaradı ve bu arada da bazı kapitalistler daha fazla para kazandı. Yasalar da bu mantığın çok dışında değil. Bu nedenle, yasanın söylediği ‘doğru’, benim de kabul ettiğim bir doğru olsa bile, bunu sırf yasa söylediği için, o doğru adına yasaya karşı çıkmalıyım. ‘Doğru’larımın altını boşaltmak ve hedeflerini saptırmak istemiyorsam, bu yapmam gereken bir şeydir.

Zira iktidar, yasada söylediği ‘doğru’dan bağımsız olarak, ‘yasa’nın kendisi aracılığıyla vardır ve güçlenir. Yasalarda dillendirilmesine gerek olmayan bir dolu konunun bile yasalarda işlenmesinin nedeni de budur zaten.

Proudhon’dan alıntı yaptık ve reddiyesinin gerekçeleri hakkında açıklamada bulunduk.

Ancak, dönem anarşistlerinin de iktidarı, çağdaşlarından farksız olarak, siyasî ve hukukî çerçevede ele aldıkları bir gerçektir. Proudhon, biraz da bu eksikliği nedeniyle, Özgür Hayat’ın geçen sayısında yayımlanan makalesinde [Otoriteye Son! İnsanlara Mutlak Özgürlük!] “politik devrim” (devlet iktidarının çökertilmesi anlamında) çağrısı yapar ve bunu “sosyal devrim”in önüne koyar. (Bu yaklaşımın, Proudhon’a has olduğunu ve Bakunin, Kropotkin ya da Malatesta tarafından benimsenmediğini de belirtelim, keza “politik devrim”in devlet iktidarını ele geçirme olduğunu fark etmişlerdir.) Ancak dönem anarşistlerinin açıklayamadıkları bu nokta, anarşizmin yaklaşımındaki eksiklikten değil, dönemin şartlarından kaynaklanmaktadır. İktidarın, ilkelere değil, iktidar uygulamalarına dayanması, anarşistlerin her zaman açıklayamasalar da sezdikleri bir konudur ve iktidarın her türlüsüne kayıtsız şartsız karşı olmalarının gerekçesi de budur. Bakunin’in “En içten demokratı tahta oturtun, hemen inmezse hainleşecektir” sözü, iktidarın işleyişinin, daha doğrusu işleyişinin kendisinin iktidar olduğunun fark edildiğini gösterir.

İktidarın doğrularının “iktidarın doğruları” olmadığından bahsettik. İktidar, belirli bir ahlâkî yaklaşımla yolunu kesiştirdiğinde, o ahlâkî yaklaşımı benimseyenlerin iktidarla el ele vermesi durumunda, iktidar pratiğinin “doğası gereği”, o yaklaşım deforme olacaktır. İktidarın ahlâken yozlaştırması, hep söylenegeldiği gibi ‘rüşvet’e, ‘adam kayırma’ya yöneltmesinden ziyade, ideali araçsallaştırmasının doğurduğu çarpıklıktır.

Nedeni, iktidarın, neden-sonuç ilişkisini de ters yüz etmesidir. Ve tabiî, bu ters yüz etmeyi kafalara kazıması… Bir eylem suç olduğu için yasalarda yazmaz, yasalarda yazdığı için suç olur. Ve bundan bir adım ötesinde, ulaşılması gereken hedefler için iktidar uygulandığı sanılırken, iktidarın mantığı gereği, aslen iktidar uygulamak için o hedefler kullanılır.

Çocuklarının iyiliğini samimi olarak isteyen babanın gün gelip çocuklarını cezalandırmaya ve dövmeye başlamasındaki karışık süreç, iktidar uygulamasından kaynaklanır (“çocukların iyiliği” kuşkusuz ki kendi başına iktidar ideali ama bunu bir kenara koyalım). Ya da devrim için devleti ele geçirmek; iktidar, devrim için devlet iktidarını ele geçirenleri, tarihe devlet için devrimi kullananlar olarak yazmıştır. Tabiri caizse, iktidar, kafa karıştırır ve gönül kaydırır.

İktidar ilkesizdir ve kendisinden dolayı vardır. Bu, idealizm sınırları dahilinde bir “kendinde varlık” değil, pratiklerinin tek yönünün kendisini geliştirmek ve yaymak olduğu ve bu konudaki yeteneklerini geliştirme sürecinin iktidarın en görünür olduğu süreçler olduğu anlamına gelir. İktidar, bu çerçevede bir “varlık” değildir – ki, kaynağına yönelip özünü tahrip edelim – “oluş”tur, oluş hâlindedir – bu yüzden de iktidar uygulamasının kendisine saldırmak iktidarla baş etmenin tek yoludur. Anarşistlerin krallara olduğu kadar parlamentolara karşı olmasının, her türlü yargılama, cezalandırma ve eğitme pratiğine ve kurumuna karşı olmasının gerekçesi budur.

İktidarın “bahşettiği” özgürümsü bireyselliklere ya da ilişkilere karşı duyduğumuz keskin şüphenin kaynağında, iktidarın güçlenmesinin insan özgürlüğüne karşı bir tehdit olduğunu görmemiz yatar. Toplumsal alanın her bir hücresine sızan iktidar, toplumsal ilişkileri sürekli çarpıtır ve kendi lehine kullanır. Dünyaya iktidarın gözlerinden bakmamak için iktidarın bir uygulamalar silsilesi olduğunu ve bu uygulama alanlarına ve araçlarına karşı çıkmak gerektiğini unutmamalı.

Biz anarşistler, iktidara sırf iktidar olduğu için karşıyız, çünkü iktidar sırf iktidar olduğu için özgürlüğün en büyük düşmanıdır.

alıntıdır..

Sınırsız bir özgürlük düşünülemez..

doğrudur sınırsız özgürlük düşünülemez ama iktidar olduğu sürece de adı ve ideolojisi ne olursa olsun özgürlükte düşünülemez.

elbetteki düşünülebilinir...

ya da şöyle başlayalım, hangi özgürlüklerden bahsediyoruz? bahsettiğimiz özgürlük kavramının sınırlaırı hangi özgürlükler için var? yoksa -"ya bu adam benim çok canımı sıkıyo, bu ülkede özgürlük varken öldüreyim bari" ler gibi bir özgürlük anlayışıda bu iktidarsız ütopyaya dahil bir düşünce mi?

iktidarın var olması özgürlüklerin yok olması anlamına gelmez diye düşünüyorum, tam aksine sahip olmamız gereken özgürlüklerin koruyucusu olarak görülmelidirler... (Türkiyedeki iktidardan bahsetmiyorum aman haa )

iktidar özgürlükleri korumak için değil, güçlüleri korumak için ortaya çıkmış bir oluşumdur. Özgürlüğün sınır ise bireyler üzerinde ele alınır ki bu temelde de başak bireyin özgürlüğünün sınırı senin özgürlüğünün başlangıcıdır. iktidarlar hiçbir şekilde özgürlükleri korumak gibi bir amaç içinde olmamışlardır. Dikkat edilirse, doğumundan bugüne iktidar olgusu her şekilde devleti oluşturan bir avuç zümreyi korumak için var olmuştur. Devlet, başka ülkelerden, başka devletlerden ve kendi vatandaşlarından korunmak için özgürlükleri her zaman kısıtlar ve kendine göre uyarlar.

Ama iktidarın ya da diğer adıyla devlet olgusunun yok olması demek kaosun varlığı demek değildir çünkü devlet kendisi kaosoun bire bir yaratıcısı konumundadır. Burada iktidarı yok sayarken, yerine bir alternatif konulmak zorundadır bu da birey'in kendi yaşamına karar verme ve diğer yaşamlara saygılı olma hakkıdır.

ben iktidarın varolmamasının sonucunun kaos yaratacağı düşüncesindeyim, anarşizmin söylemleri her ne kadar devletsizlik ve şiddetsizlik temel ilkesine dayanıyor olsa da bu bir ülkedeki binler yüzbinler ya da milyonlara kabul ettirilemeyeceği gibi teker teker bireylere empoze edilemez edilmeye çalışılırsa özgürlük kısıtlanır...

bir iktidar (bu iktidar her nerede olursa olsun), iktidarı altında bulunan guruba gereken özgürlükleri tanıyacaktır,bununla yükümlüdür, sahip olunması gereken özgürlüklere iktidar tarafından darbe vuruluyorsa bu özgürlükler hak sahipleri tarafından alınacaktır, ama asla bir ülke yada yönetilmesi gereken herhangi bir topluluk anarşik olarak güvende olamayacağı gibi güvende veremeyecektir...

anarşizimin kaybettiği olgu da burda zaten. Tek başına bireycilik her zamn kaybettirir ama tek başına iktidara sığınmakta her zaman kaybettirmeye mahkumdur. toplumlar, kendi örgütlüklerini insanlık tarihi içerisinde, içinde iktidar olmadan da yaratabilmişlerdir, yani böyle bir şey ütopya olarak görülmemelidir. Ki insanlık tarihinin ilk süreçleri incelenirse, ana-erkil süreçte bir iktidardan değil, bir komün yaşamından bahsedilir. Bireyler her konuda söz hakkına sahiptir ve toplumu rencide etmediği ya da bozmadığı sürece her görüş te paylaşılabilir.

İktidar, erkek- egemen toplumla beraber insanlık tarihine girmiş bir kurumdur ve amacı topluma karşı devleti oluşturan güçleri korumaktır. Ki ilk devlet oluşumu olarak gösterilen sümer-rahip devleti de bu temelde örgütlenmiştir. Daha sonraki devlet süreçleri de her şekilde halkı değil de devleti oluşturan bir zümreyi korumayı hedef olarak önlerine koymuştur.

komün bir yaşam mutlakki inanılmaz güzel olurdu ama komün bir düzenin kurulma ihtimali yüksek olsa da ve dünya üstünde bu şekilde "yönetilen" ülkeler olsa da devletsiz bir komünün varolabilmesi mümkün değildir...herşeyden önce dünya üstündeki şartlar bunu gerektirir...kabilelerin bile liderleri vardır..

sorun liderler değil. liderlik kurumu her zaman vardı ama iktidar, liderlik konumunun daha üst bir boyutudur ki burada lideri halk seçmez, halka seçmesi için birkaç kişiyi devleti yönetenler sunar, halkta onu seçer. Benim demek istediğim, halkın kendi yaşam tarzını belirlemesidir. Bir toplulukta siz iktidar diye birkaç kişiyi seçip, bütün kararları onlara aldırırsanız ve halkı sadece "biz bu kararları aldık" diyerek bilgilendirmekle yetinirseniz bunu anlamı totaliterliktir. Ama siz bütün halkı karar sürecine katar ve lideri de halkın seçmesini ki halkın kendi çıkardığı bir adayı seçmesine izin verirseniz demokrasi denilen kavram tam olarak ortaya çıkar.

Yoksa, şimdi yaşanılan sistem gibi, lideri mutlak hükümdar ilan ederseniz, özgürlük diye bir kavram sadece kitaplarda kalır.

çok güzel bir yazı.

Okumuştum sanırım,teşekkürler....

İletinizde %52dendi galiba

sorun liderler değil. liderlik kurumu her zaman vardı ama iktidar, liderlik konumunun daha üst bir boyutudur ki burada lideri halk seçmez, halka seçmesi için birkaç kişiyi devleti yönetenler sunar, halkta onu seçer. Benim demek istediğim, halkın kendi yaşam tarzını belirlemesidir. Bir toplulukta siz iktidar diye birkaç kişiyi seçip, bütün kararları onlara aldırırsanız ve halkı sadece "biz bu kararları aldık" diyerek bilgilendirmekle yetinirseniz bunu anlamı totaliterliktir. Ama siz bütün halkı karar sürecine katar ve lideri de halkın seçmesini ki halkın kendi çıkardığı bir adayı seçmesine izin verirseniz demokrasi denilen kavram tam olarak ortaya çıkar.

 

Yoksa, şimdi yaşanılan sistem gibi, lideri mutlak hükümdar ilan ederseniz, özgürlük diye bir kavram sadece kitaplarda kalır.

bu konuda söylediklerine kesinlikle katılıyorum birunsatan ama dediğim gibi bu düzen içinde anarşizm mümkün değil.

şöyle düşünelim mi? anarşistiz ve bu ülkede anarşizm benimsenmiş olsun neler olur ne yapılır sence ya da kimler yapar? böyle bir kuruluş ya da gelişim süreci var mı aklında?

evet birun iktidarın yıkımı ütopik birşey değildir,yerine ne koyulacağı sorundur.

Düzensizliğin yerine ne konulabilir?

kesin bi özgürlük diye bi kavramın insan gibi sosyal bi varlık icinde gecerli olacagını sanmıyorum her zaman özgürlük kavramını yanlıs anlayan kisiler cıkıcak ve iktidar her zaman olucaktır...

bakın anlatamadığım konu şu, iktidar liderlik kurumu değildir. İktidar, bir gücün, kendini korum altına alması sonuçu ortaya çıkmıştır, yani iktidarı savunmak özgürlüklerin yokluğunu savunmayı da beraberinde getirir ki zaten iktidarın da yaşama anlamı budur.

Liderlik ise iktidarın zıttı olabilecek bir durumdadır. Ben burda tam anlamıyla bir anarşizmden bahsetmiyorum, anarşizmin bireye gösterdiği hassasiyeti önemsiyorum. Demokratik bir oluşum, bireyin özgürlüğü ile gelecektir ama bu özgürlük kapitalist toplumun dayattığı aşırı bireycilik, ben-merkezcilik değil yerine toplumun kendine özgü kurallarına ve diğer bireylerin özgürlüğüne saygılı, karar alabilen bir bireydir.

Kapitalist toplum, bireyi ben-merkezci haline getirerek, özgürlük kavramını da bu temelde ele almıştır ki şimdi yaşadıklarımızın temelinde de bu yaklaşım vardır. İktidar, daha önce de dediğim gibi toplumu değil, kendini korur ki bu koruma topluma karşıdır. Evet, bir lidersizlikten ya da klasik anlamda anarşist bir oluşumdan bahsetmiyorum ama komün yaşamının özelliklerinin bireyin özgünlüğü ile buluşturulmasından bahsediyorum. Lider olacaktır ama bu lider topluma kurallar dayatmak için değil, toplumda oluşabilcek olan kaosu önlemek için olacaktır ve bir tiranlık ya da totaliterlik tarzında değil, halka dayalı olacaktır. Yani halkın kendisi bu lideri seçecek, gerektiğinde de yerinden indirip, daha iyisini lider yapacaktır. Bu da halkın çoğunluğu ilkesi üzerinden olacaktır.

Lider olacaktır ama bu lider topluma kurallar dayatmak için değil, toplumda oluşabilcek olan kaosu önlemek için olacaktır ve bir tiranlık ya da totaliterlik tarzında değil, halka dayalı olacaktır. Yani halkın kendisi bu lideri seçecek, gerektiğinde de yerinden indirip, daha iyisini lider yapacaktır. Bu da halkın çoğunluğu ilkesi üzerinden olacaktır.

burjuva demokrasisi de burdan yola çıkarak gelmişti...

doğrudur, zaten bütün ideolojiler birbirlerinden etkilenerek doğmuştur. Hiçbir ideolojik akım, kendiliğinden ve öylesine doğmamıştır, kendinden önceki ideolojik yaklaşımlardan esinlenmiş ve onların doğru olan yönlerini alarak gelişmiştir. sosyalizm'de burjuva demokrasisinin doğumundaki birçok özelliği almıştır.

bakın anlatamadığım konu şu, iktidar liderlik kurumu değildir. İktidar, bir gücün, kendini korum altına alması sonuçu ortaya çıkmıştır, yani iktidarı savunmak özgürlüklerin yokluğunu savunmayı da beraberinde getirir ki zaten iktidarın da yaşama anlamı budur.

 

Liderlik ise iktidarın zıttı olabilecek bir durumdadır. Ben burda tam anlamıyla bir anarşizmden bahsetmiyorum, anarşizmin bireye gösterdiği hassasiyeti önemsiyorum. Demokratik bir oluşum, bireyin özgürlüğü ile gelecektir ama bu özgürlük kapitalist toplumun dayattığı aşırı bireycilik, ben-merkezcilik değil yerine toplumun kendine özgü kurallarına ve diğer bireylerin özgürlüğüne saygılı, karar alabilen bir bireydir.

 

Kapitalist toplum, bireyi ben-merkezci haline getirerek, özgürlük kavramını da bu temelde ele almıştır ki şimdi yaşadıklarımızın temelinde de bu yaklaşım vardır. İktidar, daha önce de dediğim gibi toplumu değil, kendini korur ki bu koruma topluma karşıdır. Evet, bir lidersizlikten ya da klasik anlamda anarşist bir oluşumdan bahsetmiyorum ama komün yaşamının özelliklerinin bireyin özgünlüğü ile buluşturulmasından bahsediyorum. Lider olacaktır ama bu lider topluma kurallar dayatmak için değil, toplumda oluşabilcek olan kaosu önlemek için olacaktır ve bir tiranlık ya da totaliterlik tarzında değil, halka dayalı olacaktır. Yani halkın kendisi bu lideri seçecek, gerektiğinde de yerinden indirip, daha iyisini lider yapacaktır. Bu da halkın çoğunluğu ilkesi üzerinden olacaktır.

ne diyordu bi düşünür, komünist olunmadan anarşist olunmaz

anarşizm genel anlamıyla iktidar karşıtı bir örgütlenme ama klasik anarşist bakış açısı iktidar karşısına bir alternatif koyamamaktan dolayı çok ciddi bir oluşum sağlayamamıştır. Komünist ideoloji ise, ilk etapta takılı kaldığı ve sekterleşen sovyet tarzı bir sosyalizm örneği ile toplumculuk adına bir çok hatalar yapmıştır. Yani olunması gereken, toplumculuğu bireysellik ile birleştirip ona göre bir yaklaşım oluşturmaktır.

doğru, komünist olunmadan anarşist olunmaz ama anarşizm genel anlamıyla komünizmden kopan bir sapma hareketidir.

anarşizmi bir ülkeye uygulamaya kalkamazsın anarşizmi "dünya" benimserse uygulamaya koyabilirsin...buda mümkün değildir...

anarşizm ülke sınırları yok sayan temelinde kaos olan bir düşünce sistemidir. İkimizinde söyledikleri birbirine yakın, anarşizm olmayacak bir ütopyadır ki doğuşu, reel sosyalist yapılanmanın bireyi yok sayması sonucu olmuştur.

anarşizm ülke sınırları yok sayan temelinde kaos olan bir düşünce sistemidir. İkimizinde söyledikleri birbirine yakın, anarşizm olmayacak bir ütopyadır ki doğuşu, reel sosyalist yapılanmanın bireyi yok sayması sonucu olmuştur.

:halayçekenbirunvezibailsimileyi