Panteizm

PANTEİZM (Kamutanrıcılık - Tümtanrıcılık)

Tanrı ile evreni bir, aynı ve özdeş kabul eden görüştür. Panteizm, anlam olarak tümtanrıcılık demektir.

Panteizme göre Tanrı'nın evrenden ayrı ve bağımsız bir varlığı yoktur. Tanrı doğada, nesnelerde, insan dünyasında vardır. Her şey Tanrı'dır.

Bu algılamada Tanrı’nın, evrenin kendisi olduğunu savunulur. Panteistler evrende varolan her şeyin (atom, hareket, insan, doğa, fizik kanunları, yıldızlar... ) aslında bir bütün olarak Tanrı’yı oluşturduğunu söylerler. Bu bakımdan evrende vuku bulan her olay, her hareket aslında doğrudan Tanrı’nın hareketidir. Bu görüşün ilginç ve çarpıcı bir sonucu, insanın da Tanrı’nın bir parçası olduğudur.

Panteizme göre; Tanrı her şeydir ve her şey Tanrıdır. Tanrı – Evren - İnsan ayırımı yoktur. Böyle bir ayrım aklın yanılsamasıdır. Aşkın bir Tanrı var olmadığı gibi, her hangi bir yaratmadan da söz edilemez.

Evreni algılayış biçimi olarak Panteizm, Hindu, Buda dinlerinde hayal gücü geleneğine uygun bir anlayıştır. Felsefî bir tasarım olarak Panteizm ise, eski Yunan felsefesinde Plotinos (205-270), Rönesans'tan sonra Giordano Bruno (1548-1600) ve Spinoza (1632-1677) tarafından temsil edilmiştir. Düşünsel kökü Antik Çağ Yunan Stoacılığına dayanan Panteizmin ileri sürdüğü “Evrenin Ruhu Anlayışı”, Hegelciliği ve Spinozacılığı doğurmuştur.

Tek Tanrı’lı Dinlerdeki Tanrı-Alem ayrılığı, Yaratan-Yaratılan diye bir ikilem, Panteizmde yoktur. Doğayla Tanrı bir ve aynı şeydir. Tanrı yaradan değil, varolandır ve evrenin tümüdür. Evrende görülen şeylerden gayri bir Tanrı yoktur. Tanrı, evrendeki bütün varlıkların toplamıdır. Evrenin başlangıcı ve sonu yoktur. Evrendeki mevcut canlı cansız her şeyin bütünlüğü Tanrı’dır. Önsüz ve sonsuz olan Tanrı, hem makro kozmosta (evrende), hem de mikro kozmosta (insanda) bulunur.

Antikçağ Grek Stoacıları, Yeni Platoncular ve Doğunun Vahdet-i vücut anlayışı, Yahudilerin Kabalası gibi çeşitli felsefî biçimlere bürünen bu inanç, çağımıza kadar süregelmiştir. Panteist olarak adlandırılan bazı Yahudi, Hıristiyan ve Müslüman düşünürler vardır. Ancak, Panteizmi üç semavi din genelde reddetmektedir.

Panteizm, Arapça’da karşılığı “Vücudiyye” sözcüğüdür. Tanrı anlayışı olarak “her şeyi Tanrı tanımak, varlığı, ancak ona vermek” olarak özetlenebilir. Bunu, “sonsuzluk, sonsuz olan varlık; Tanrı, tabiat” olarak tarif edenler de olmuştur. Bu, Vahdet-i Vücut, yani varlığın değil, Vahdet-i Mevcut, yani fiziki evrenin, tabiatın birliği inancına varır ve tabiatın Tanrı oluşuna, tabiattan başka bir varlık, bir Tanrı, bir gerçek bulunmayışına inanmaktır. Özetle, Vahdet-i Mevcut, son tahlilde Ateizmden, Tanrı tanımamaktan başka bir şey değildir. Vahdet-i Vücut yaklaşımında, Tanrı yaratılmışların hiçbirine benzemez ve bu inanç eşyanın hakikatini Tanrı’da görür oysa, Panteizmde fiziki evrenin kendisi Tanrı’dır.

Panteizme göre evrenin toplamı Tanrı’dır ve evrenin dışında gizemcilerin savundukları gibi bir Tanrı yoktur. Açıkçası her zerre onun kendisidir. Gizemciliğe göre de, her zerre İlahi güzelliği yansıtan bir ayna ve araçtır. Evrenin yaratılış nedeni, Tanrı’nın güzelliğini yansıtmak ve göstermek içindir.

Panteizm üç Türdür;

1. Tabiatçı Panteizm: Tek realite tabiattır. Tanrı da tabiatın içinde var olandır. (Dideron, Boron d’Holbach)

2. İdealist Panteizm: Tek realite ruhtur. Tanrı da ruhun özünde var olandır. (Hegel, Fichte, Brunschvicg)

3. Teolojik Panteizm: Felsefî anlamda asıl Panteizm budur. Evrende tek realite Tanrı’dır. Diğer bütün varlıklar, evren, dünya, tabiat, insan, ruhlar vs. her şey Tanrı’nın varlığında oluşmuştur. Hiçbir şey onun dışında değildir, her şey odur.

Bruno, Boehme, Spinoza gibi filozofların ileri sürdüğü Tek-ilkeci (monist) Panteist görüş, giderek Tasavvuf içinde de benimsenmiştir. Tasavvuf düşüncesi de özünde bir panteist anlam taşımaktadır. Anadolu mutasavvıflarından Hallac-ı Mansur ve Mevlâna bu düşüncededir.

PAN-ENTEİZM (Çift kutuplu Kamu-Tanrıcılık ya da Diyalektik Tanrıcılık )

Spinoza ağırlıklı Panteizm algılayışına göre, Tanrı her şeydir ve her şey Tanrı’dır. Tanrı-Evren-İnsan ayırımı yoktur, böyle bir ayrım aklın yanılsamasıdır. tanrıbilimsel olarak Tanrı, Evren, İnsan bir ve aynıdır. Aşkın bir Tanrı var olmadığı gibi, her hangi bir yaratmadan da söz edilemez. Spinoza’nın bu görüşü, ailesinin göç ederek ayrıldığı Endülüs İspanya’sındaki ünlü mutasavvıf Muhiddin-i Arabî’nin etkisiyle oluşmuştur. Bilindiği gibi Arabî’nin görüşü "Vahdet-i Vücut" olarak ileri sürülmüştü. Ancak bir çoklarının sandığının aksine, Spinoza’nın Panteizmi ile Arabî’nin Vahdet-i Vücut anlayışı birbirinin aynı değildir. Spinoza’da Tanrı evrendedir ve evren kadardır. Arabî’de ise Evren Tanrı’dadır ve bu durum Tanrı’yı sınırlamamaktadır.

İngiliz düşünürü White Head’e göre, Tanrı’nın her türlü değişmenin ötesinde değişmez bir niteliği ve bunun yanında bir de değişen ve oluşan bir niteliği vardır. Tanrı değişmeyen yanıyla devinimi başlatmıştır ve Evrenin bilincindedir. Ancak Tanrı bu konumda kalmış olsaydı, ilk devindirici, özgür, öncesiz ve yetkin olarak kalacak ama varoluşa katılmamış olacaktı. Diğer niteliği ile ise Tanrı, değişme ve oluşma sürecinin içinde ve bilincindedir. Bu nedenle Tanrı’nın evrende içkin (evrenin maddesine karışmış-içinde bulunan) olduğunu söylemek de doğrudur. Evrenin Tanrı’da içkin olduğunu söylemek, Tanrı-Evren ilişkisinin karşılıklı olduğunun farkına varışın göstergesidir.

Süreç felsefesi olarak da ifade edilen ve White Head’le başlayan bu akıma Pan-enteizm ya da Diyalektik teizm denir. Pan-enteizme göre Tanrı, hem değişmeyen (mutlak), hem de değişen (göreli) dir. Hem zamanın içinde, hem dışında, hem sonlu, hem de sonsuzdur. Aynı zamanda hem tikel hem tümel, hem neden hem sonuçtur.

Hartshorne Tanrı’nın bir soyut bir de somut iki yüzü olduğunu söyler. Soyut niteliğiyle Tanrı, mutlak, etkilenmez, erişilmez ve değişmezdir. Somut yanıyla ise etkilenir ve değişir. Tanrı bu iki niteliğinde de yetkindir. Ancak bu yetkinlik klâsik Teizmdeki gibi değildir. Oradaki yetkinlik değişmeyen donmuş bir yetkinliktir. Buradaki yetkinlik değişir, ancak bu değişme tanrısal bir değişmedir. Yani yetkinliğe doğru değil, yetkinlik içinde bir değişmedir. Bu tanımla Pan-enteizm, hem Deizmden hem de Panteizmden ayrılır.

Özet olarak; Panteizm ile Pan-enteizm arasında önemli bir fark vardır. Panteizmde her şey tanrıdır. Pan-enteizimde ise, her şey Tanrı’dan sudur etmiştir (oluşmuştur). Ruhun tek amacı, oluştuğu Tanrı’ya dönmektir. Bunun da yolu tek evrensel yasa olan evrim/tekamül den geçmektir.

farklı bi görüş acısı okuldan az bucuk bilgim vardı ama bu daha iyi pekistirdi.

guzel paylasım cok sey kattı bilgime:)

Genel anlamda, birçok kişinin panteizme kaymasının nedeni, insanın içindeki (vicdanı ve aklı) sonsuzluk ve iyilik kavramlarıyla yeryüzündeki kötülüğü bağdaştıramamasından kaynaklanıyor. Kötülüğe (bir şekilde) bir yanıt vermeniz gerekir. Bunu başarmanın yollarından biri de, panteizme inanmaktır. Bir kez panteizme inandınız mı, yeryüzündeki bütün varlıklar, otomatik olarak fiziksel "korunma" altına alınır ve kötülük, şiddet, yok etme gibi tehditlerinden uzaklaşır.

gzl bi paylaşım yaptın valla.............yawf........

Paylaşım için çok sağol artık panteizm öğrenilmeli

spinozayı sevmemim baş sebebi,çok teşekkürler

paylaşım için teşekürler gerçekten çok ama çok iyi bir yazı..ön yargı yok sınırlama yok..sag olasın...

Panteizm'in farklı kollara ayrılması semavi dinlerdeki mezhep farklılaşmaları kadar değişik yönler ve felsefelere yönlendiriyor. Vahdet-i Vücut anlayışı zaten başta islamiyet olmak üzere diğer semavi dinlerdede bulunuyor. Tam anlamıyla Panteizmde bulunsaydı zaten Hristiyanlığın katoliklik dışındaki mezhepleri içine girip fikir olarak asimilasyona uğrayabilirdi.

Kişisel görüşüm ; Tanrı-ruh-tabiat-insan bir bütünlük içerisinde yer alsaydı, burada hatalarına yenik düşen insan Tanrısal gücün içindeki hata olurdu. Ve bu bütünlüğün devamını engellerdi. Tabiat ve Ruh Tanrısal gücün bütünüdür ve gücü ile tüm varlığa hükmetmedir. İnsanın elindeki tek şey iradesi ve inanç fıtratı üzerine doğmuş olmasıdır. Bunun dışında zaman mekan bağlantısı Tanrı için geçerli değildir. Tanrı evrenle kısıtlı olsaydı, evren içindeki zamana da kısıtlı olmak zorunda kalırdı. Evrenin bir başlangıcı olduğu ve milisaniyenin trilyonda biri kadar sürede oluştuğu bilimsel olarak bing bang teorisi ile açıklanmıştır. Bu durumda Tanrının bir başlangıcı olması zaten tanrı inancına tamamen zıt bir anlayıştır ve bu inanç tamamen tanrısal gücü ve yaratıcı olan tanrıyı red etmektir. Zaten zamana kısıtlı olabilecek bir tanrı en az cahiliye devrindeki putlar kadar güçsüz ama boyut olarak büyük bir tanrıdır.

Panteizm sadece felsefi bir görüş olarak kalır, aynı buda ve hindu dinleri gibi.

sorulara cevap vermede takılır durur. 3 kolu da temelde en fazla agnostisizm

kadar yanıtlayıcı özelliğe sahiptir.

pantheismi anlayabilmek öncelikle madde kavramındanda çıkmakla olur maddesizlik veya sonsuz boşluk yada hiçlik olarak tabir ediceğim hiçbişe olmayan bi yer bile sonuçda bi yerdir..yada hiçbirşey olmayan bir yerde ufacık bir atom bile evrendir böle bakıldığında pantheismin evrenin oluştuğuna inanılan big bang patlamasından öncede hiçde olsa bi hiçlikde tanrıyı oluşturduğu kabul edilebilir.bilimsel olarak heryönüyle çokda fazla açıklayamayacağız türden bi evrende yaşıyorsak ve daha dünyamızda bile tonlarca açıklayamadığımız vaka oluyorsa evreni çok fazla anlamamız beklenemez ama tabiki bunlar teori inandığım bir teori ama çok daha geniş bakarsak aslında din-inanç kavramı hep teori olarak kalıcakdır..çünkü içinde hertürden görüşü barındırır somut bi veride düşünsel hariç pek veremez..

küçükken müslümandım..sonra hristiyan oldum..sonra ateist..sonra nihilist..sonra agnostic..ve şimdi panteist..bakalım sonra ne olucam