Ölüm Kapında Beklerken...

İster beklediğin ister beklemediğin bir anda gelsin ölüm pek fark etmiyor aslında;

Geçmişe son bir kez sarılıp geleceğe bakman gerekiyor çaresiz…

Kaybettiğinle yaptığın her şey, gittiğin her yer bir bir geçiyor gözlerinin önünden, artık onsuz yaşayacağın gerçeğini kabul etmen gerekiyor. Nasıl bilmiyorsun mümkünmü emin değilsin eskisi gibi olmayacak sanıyorsun hayat tatsız, tuzsuz geliyor nafile bir çaba gibi görünüyor yaşamak! Gelen giden bir süre eksik olmuyor evinden; günlük işler beklemiyor acının geçmesini, yemek yapman, ekmek alman gerekiyor ve sık sık ‘ Dostlar sağ olsun! Demen…ister istemez öfkeleniyorsun,, hiçbir şey olmamış gibi devam eden hayata …

İyi niyetli olduklarını bilsen de bitmesini istiyorsun. ‘Ölenle ölünmüyor! Hayat böyle gibi söylemlerin nedense…

Duymazlığa geliyor, beni rahat bırakın diye haykırıyorsun içinden, bırakında hissedeyim acımı, bırakında çekeyim. Yalnız kalıp doyasıya ağlamak istiyorsun, paralamak pahasına kendini.. ne fayda demeleri bir şey ifade etmiyor , çünkü bir tek sen yanıyorsun hiç sönmeyecek sandığın o insafsız ateşte.

Acıyı bildiğini sanırken yanıldığını anlıyorsun. Başa gelmeden anlaşılacak şey değilmiş sevdiğin birini sonsuza dek kaybetmek; sonra söz veriyorsun kendine ağlayana gül demeyeceğine dair. Herkes becerebildiği şekilde yüzleşmeli acısıyla…

İster dilsiz bir dağ gibi sessizce akıtsın gözyaşlarını,

ister teninden et kopmuş gibi feryat figan!

Gün geliyor, birer birer kesiyor ayaklarını hakini hatırını soranlar, ozaman anlıyorsun, varlığına kızdığın insanların yalnızlığı uzaklaştırdığını senden…

Bu kez daha acımasız gibi görünüyor gözüne ölüm, ağlayacak bir omuzdan dertleşecek bir yürekten yoksunluk oluyor. Sessizlikten yükselen dayanılmaz bir çığlık!

İçindeki yangın engelleyemiyor buz tutmasını ellerinin, nereye baksan bir hatıra görüyorsun ve henüz hiç biri gülümsetemiyor seni; bir daha gülebileceğine ihtimal vermiyorsun.

NASIL!!! Diye soruyorsun kendine, baş edebilmek mümkünmü bu yoksunluk duygusuyla?

Derdi verenin dermanı nerede? Ölüm bir yumrukta yere seriyor seni ve hayat saymaya başlıyor hiç vakit kaybetmeden; nakavt olup çekilecek misin ringden yoksa ayağa kalkıp devam mı edeceksin? Bu senin seçimin oluyor. Bir süre duymazlıktan gelsen de o sesi, yenilip yenilmediğine karar vermen gerekiyor, pelteye dönen bedenin yakılıp yıkılan yüreğinde kaldırmanı anlamsızlaşan hayata, anlam katmaya uğraşman. Giden çok şeyden mahrum kalırken gözünde; ölüm çok az şey bırakıyor kalana…

Bu garip çelişkiyi fark etmiyorsun bir süre. Yaşanacaklar değil, yaşamışlıklarla sürüp gidiyor hayat…

Hala sahip olduklarından ziyade bir daha sahip olamayacakların geliyor aklına…yaşamaktan daha kolay görünüyor ölmek! Aslında, artık olmayanla daha kolaydı, hayatı sevmek!...

Zaman durdu sanırken, değişiyor mevsimler bir gün küle dönüyor bitmez sandığın yangın, keder hüzne dönüşüyor. Hasret titretse de bazen, bir fotoğraf bir şarkıyla kavuşturulsa da küller, ağlattığı kadar gülümsetebiliyor da anılar…

Ve bir gün yaşanmışlara da şükredebiliyor insan. Bir parçan ölüyor belki olur olmaz bir anda, iliklerine kadar titriyor özlemle üşüyen ruhun; görebildiğin her baharda ağaçlara özenip çiçeğe duruyor bir yanın…Suçluluk duysan da bazen; onsuzda zevk almaktan yaşamak ayıp değil

ÖLÜM KAPINDA BEKLERKEN

Blackpearly