Son Yaprak

Ülkenin batisindaki küçük bir mahallenin bir sokaginin neredeyse tamami ressamlardan olusmaktaydi. Bu mahallede, üç katli bodur bir tugla yigininin tepesinde iki kiz arkadasin stüdyolari bulunmaktaydi. Alt katlarinda ise yasli bir ressam otururdu.

Günlerden bir gün kiz arkadaslardan biri zatürree hastaligina yakalandi.

Genç kiz günden güne eriyordu. Bir gün, arkadasi resim yaparken

o da yataginda pencereden disari bakiyor ve sayiyordu...

Geriye dogru sayiyordu; "Oniki" dedi, biraz sonra da "onbir"; arkasindan

"on", sonra "dokuz"; daha sonra, hemen birbiri ardina "sekiz" ve "yedi".

Arkadasi merakla disari bakti. Sayilacak ne vardi acaba?

Görünürde sadece kasvetli, bombos bir avlu ile alti yedi metre ötedeki

tugla evin çiplak duvari vardi. Budakli köklerinden çürümüs,

yasli mi yasli bir asma, tugla duvarin yari boyuna kadar tirmanmisti.

Dönüp arkadaisna "Neyin var?" diye sordu. Hasta kiz fisilti halinde" alti" dedi.

"Artik hizla düsüyorlar. Üç gün önce neredeyse yüz tane vardi.

Saymaktan basima agri giriyordu. Ama simdi kolaylasti.

Iste biri daha gitti. Topu topu bes tane kaldi simdi."

"Bes tane ne?" diye sordu arkadasi. "Yapraklar, asmanin yapraklari.

Sonuncusu da düsünce, ben de mutlaka gidecegim. Hissediyorum bunu."

Arkadasi ona saçmalamamasini söyleyip içmesi için çorba götürdü.

Fakat o: "Iste bir tanesi daha gidiyor. Hayir, çorba filan istemiyorum.

Bununla geriye dört tane kaldi. Hava kararmadan sonuncusunun da düstügünü

görmek istiyorum.. Ondan sonra ben de gidecegim." diyerek cevap verdi.

Genç kiz uykuya daldiginda arkadasi da alt katta ki yasli ressama

ziyarete gitti. Bu sirada yaprak olayini da anlatti yasli adama.

Yukari çiktiginda arkadasi uyuyordu. Ertesi sabah hasta kiz hemen

arkadasina perdeyi açmasini söyledi. Ama hayret! Hiç bitmeyecekmis

gibi gelen upuzun gece boyunca araliksiz yagan yagmur ve siddetle esen

rüzgârdan sonra, bir asma yapragi hâlâ yerinde duruyordu.

Sapina yakin taraflari hâlâ koyu yesil kalmakla birlikte, testere agzi gibi

tirtilli kenarlarina ölümün ve çürümenin sari rengi gelmis olan yaprak,

yerden alti yedi metre yükseklikteki bir dala yigitçe asilmis duruyordu.

"Bu sonuncusu" dedi hasta kiz."Geceleyin mutlaka düser diye düsünmüstüm.

Rüzgâri duydum. Bugün düsecektir, o düstügü an ben de ölecegim."

Agir agir geçen gün sona erdiginde onlar, alacakaranlikta bile, asma

yapraginin duvarin önünde sapina tutunmakta oldugunu görebiliyorlardi.

Derken siddetli yagmur tekrar basladi. Hava yeteri kadar aydinlanir

aydinlanmaz, genç kiz hemen perdenin açilmasini istedi. Asma yapragi

hâlâ yerindeydi. Genç kiz, yattigi yerden uzun uzun yapragi seyretti. Sonra

arkadasina seslendi. "Münasebetsizlik ettim. Benim ne kötü bir insan

oldugumu göstermek istercesine, bir kuvvet o son yapragi orada tuttu.

Ölümü istemek günahtir. Simdi biraz bana çorba verebilirsin." dedi.

Aksamüstü gelen doktor ayrilirken; simdi alt kattaki bir hastaya

bakmam gerekiyor. Yasli bir ressammis sanirim. O da zatürree.

Yasli adamcagiz çok agir bir durumda, kurtulma umudu yok ama

daha rahat eder diye bugün hastaneye kaldiriliyor dedi.

Ertesi gün doktor : "Tehlikeyi atlattiniz, siz kazandiniz." dedi.

O gün ögleden sonra arkadasi artik iyilesmis olan arkadasina alt kattaki

yasli adami anlatti. Yasli adam iki gün hastanede yattiktan sonra ölmüs.

Hastalandigi günün sabahi kapici onu, odasinda sancidan kivranirken

bulmus. Pabuçlari, elbisesi bastan asagi sirilsiklam, her yani buz gibi bir

haldeymis. Öyle korkunç bir gecede nereye çiktigina akil sir erdirememisti

kimse. Sonra, hâlâ yanik duran bir gemici feneri, yerinden sürüklene

sürüklene çikarilmis bir portatif merdiven, bir de üstünde birbirine

karismis sari, yesil boyalarla bir palet ve saga sola saçilmis bir kaç firça

bulmuslar. O zaman o son yapragin sirri da çözüldü. Rüzgâr estigi zaman

bile yerinden oynamayan yaprak, yasli ressamin saheseriydi. Yasli adam,

son yapragin düstügü gece oraya bir yaprak resmi yapip yapistirmistı....

Teşekkürler Pelin....

Güzel hikayeydi...

Umudunuzu asla kaybetmeyin....

çok güzel ya.sağ ol Pelin.

evet cok güzel bir hikaye okumuştum daha öncede ..saol paylaştığın için...

guzel olmus saol

bu bi kitaptı da

ama ingilzcesi daha güzel...

. bööh .

bayıyor böyle şeyler

hemfikirmiyiz.tanrıcım ağlıycam